आंबे पूर्णिमा...
9 years ago
Categories
Aeroplanes
03:21
Aeroplanes
03:21
Tuesday 28 December 2010
नवीन वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा!
नवीन वर्ष संदेश व शुभेच्छापत्र मराठीग्रिटींग्ज.नेट वरुन साभार!
सरत्या वर्षाला निरोप देत, नवी स्वप्न - नव्या आशा, नवी उमेद व नाविन्याची कास धरत नवीन वर्षाच स्वागत करू. आपली सर्व स्वप्न, आशा, आकांशा पूर्ण होवोत या प्रार्थनेसह नवीन वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा!
वरील ग्राफिक्स तुमच्या ब्लॉग/ वेबसाईटवर लावण्यासाठी खाली दिलेला कोड कॉपी-पेस्ट करा.
<img border="0" src="http://goo.gl/NkNYa" />
Friday 24 December 2010
मेरी ख्रिसमस! नाताळाच्या शुभेच्छा!!
शुभेच्छापत्र - मराठीग्रिटींग्ज.नेट वरुन साभार!
या नाताळात, सांताक्लॉज आपणासाठी अक्षय सुखाची अमुल्य भेट घेऊन येवो! मेरी ख्रिसमस! नाताळाच्या शुभेच्छा!!
वरील ग्राफिक्स तुमच्या ब्लॉग/ वेबसाईटवर लावण्यासाठी खाली दिलेला कोड कॉपी-पेस्ट करा.
<img border="0" src="http://goo.gl/675Yc" />
Friday 3 December 2010
लफडं!
तो: यार काही तरी मार्ग काढ... डोकं आउट झालंय... झालं ते झालं - आता काय करणार?
मी: मार्ग काय काढ..? पळवाट म्हण... च्यायला.. कुणी सांगीतलं होतं असं लफडं करायला?
गेल्या शनिवारी माझ्याच अगदी जवळच्या मित्राला "सल्ला" हवा होता. मी काय सल्ला देणार?
त्याचं झालं असं -
माझा मित्र "पप्पू" [ खरं नाव विचारुच नका! ] एका चांगल्या आय.टी. कंपनीत चांगल्या हुद्द्यावर काम करतो. गड्याचं लव-मॅरेज झालेलं... अगदी घरातल्यांच्या विरोधात जाऊन - इंटरकास्ट! घरच्यांनीही काही दिवसांनी मान्य करुन दोघांना आशीर्वाद दिले. गेली २-३ वर्षे अगदी सुरळीत संसार चालु असताना गेल्या आठवड्यात त्याचा फोन आला - अगदी महत्त्वाच्या मुद्द्यावर बोलायचं आहे - संध्याकाळी घरी ये! मी घरी पोहोचलो... घरी तो एकटाच होता.. म्हणजे वहिनी - माहेरी गेली होती. "गुड न्युज" आहे असं सांगुन अगदी ४ महिन्यांनी ती परत येणार असल्यांच सांगितलं. असो... सांगायचा मुद्दा - किंवा आमच्यातील संभाषण खालील प्रमाने -
तो - यार, तुला एक सांगायचंय... पण समजत नाही कसं सांगु... म्हणजे असं बघ...मी - हां.. हां .. सांग... हळु - हळु... ऐकतोय मी....
तो - अरे माझ्या ऑफिसात एक मुलगी आहे...
मी - एकच?
तो - नाही रे.. ऐकुन तर घे...
मी - हो रे.. तुलाच जरा हलकं वाटावं म्हणुन मस्करी करत होतो.. सविस्तर सांग...
तो - अरे, ती मला फार आवडते आणि मीही तिला... गेल्या एक वर्षापासुन आमचे प्रेम-संबंध आहेत... आम्ही या प्रकरणात फार पुढे गेलो आहोत.. आता ती आपण लग्न करु असं म्हणतेय... तिचा नवरा तिला सहजा-सहजी घटस्फोट देणार नाही आणि माझी बायकोही मला... यार.. मोठ्या अडचणीत सापडलोय... काही तरी मार्ग सुचव ना....
एक दमातच त्यांनं सारं महाभारत दर्शन करवलं!
मी - !!! ... ये भाऊ! आरं काय बोलतोयस काय? लव-मॅरेज झालंय लेका तुझं... ३-४ वर्षापुर्वी घरच्यांच्या विरुध्द जाऊन लग्न केलंस ना... ? आता कुठं सगळं सुरळीत चाललंय तर तुझं हे नवीन लफडं? ..... आणि ऑफिसातली "मुलगी" म्हणास ना तु? मग तिचा नवरा कसा? अरे म्हणजे "ती" सुध्दा लग्न झालेली बाईच आहे? तरीसुद्धा?
तो - हो रे! ... म्हणजे ती माझ्याच प्रोजेक्ट मध्ये आहे.. कधी-कधी ऑफिसला उशिर झाला की तिला घरी ड्रॉप करायला वगैरे जायचो... साला, कधी जवळ आलो ... पाय घसरला... कळालंच नाही... आता ती लग्न करु म्हणतेय... पण "हिला" सोडुन "तिला" हो म्हणायचं ... म्हणजे जरा कसंतरीच वाटतंय!
मी - लेका... कसंतरीच वाटतंय ना... त्यालाच बहुतेक लाज - शरम म्हणत असतील... नशीब, अजुनही तुला तसं वाटतंय! पाय घसरला वगैरे असं काही म्हणू नकोस... च्यायला .. चांगली उडी मारलीत - दोघांनीही! म्हणे - जवळ कसं आलो समजलंच नाही..! ऑफिसात किंवा घरी वहिनीला समजलंय काय?
तो -ऑफिसात समजलं तर काही फरक नाही पडत.. अशी बरीच प्रेम-प्रकरणं तिकडं चालु आहेत... मात्र घरात अजुन समजलं नाही.. पण उगाच मन स्वतःलाच खात होतं.. म्हटलं तुला सांगुन पहावं!
मी - तुझं ऑफिस आहे का - लफडयांची फॅक्टरी? प्रेम-प्रकरणं!!
...........
............................
......................................
तो: यार काही तरी मार्ग काढ... डोकं आउट झालंय... झालं ते झालं - आता काय करणार?
मी: मार्ग काय काढ..? पळवाट म्हण... च्यायला.. कुणी सांगीतलं होतं असं लफडं करायला?
तो: वा रं वा! तुमचं ते प्रेम आणि आमचं ते लफडं होय? - अशी अगाच "आपला तो बाब्या अन् दुसर्‍याचं ते कार्ट" या वाक्प्रचाराची मारतोड करत तो मला "आता काय करु?" असं विचारत होता.
मी: दोस्त, मी प्रेम करुन तिच्याचबरोबरच लग्न केलं - आज इतक्या वर्षांनीही तिच्यावरच प्रेम आहे. लग्नानंतर आपली बायको/ नवरा सोडुन दुसरीवर/ दुसर्‍यावर असणारं प्रेम नसतं, ती एक गरज - अ‍ॅडजस्टमेंट म्हण पाहिजे तर, असते. प्रेम वगैरे काही नाही हां. त्याला "लफडं" म्हणतात, किमान मी तरी अशा प्रकाराला/ प्रकरणाला लफडंच म्हणतो. तूला पाहिजे तर काहीही गोंडस नाव दे!
तो: यार, आता लेक्चर नकोस देऊ. काय करु ते सांग?
मी: काय सांगु ... मला वाटतं - तु वहिनीला विश्वासात घेऊन हे स्वत:हुन सांगावस... रागवेल.. थोडावेळ.. पण सगळं सुरळीत होईल....
माझ्यासाठी असं "लफडं-प्रकरण" काय नवीन नव्हतं.. काही असली प्रकरणं ऐकली आणि पाहिली होतीच.. पण आता मित्रांचं हे प्रकरण म्हणजे डोक्याला चांगलाच वैताग होता... विचार करण्यासारखी गोष्ट म्हणजे - विवाहित लोकांनीही असं वाहवत जावं का? कामाच्या ठिकाणी मित्र-मैत्रीणी वगैरे असु शकतात - मात्र "पाय-घसरुन पडण्याइतपत" तुम्ही जवळ जाताच कशाला? तुम्ही ऑफिस/ कामाच्या ठिकाणी कामच करता असं तुमची बायको/ तुमचा नवरा समजत असेल ना... त्याचा/ तिचा असा विश्वासघात करणं योग्य आहे का? माझे हे प्रश्न कदाचित त्याला पटले नसावेत...
आता बोला!!
दोस्त, मला असं काही करायचंच नव्हतं/ नाही... त्यामुळं चान्स मिळणं वगैरे दुरच्या गोष्टी आहेत... आणि हो... तुमचं प्रेम आहे असं म्हटलास ना... आधी.... मग हे "लफडं", "चान्स" की "प्रेम" हे आता तुच ठरव!
च्यायला... आपलं तर डोकं अगदी सुन्न झालंय...
............................. तुम्ही काय सल्ला द्याल?
मी: मार्ग काय काढ..? पळवाट म्हण... च्यायला.. कुणी सांगीतलं होतं असं लफडं करायला?
गेल्या शनिवारी माझ्याच अगदी जवळच्या मित्राला "सल्ला" हवा होता. मी काय सल्ला देणार?
त्याचं झालं असं -
माझा मित्र "पप्पू" [ खरं नाव विचारुच नका! ] एका चांगल्या आय.टी. कंपनीत चांगल्या हुद्द्यावर काम करतो. गड्याचं लव-मॅरेज झालेलं... अगदी घरातल्यांच्या विरोधात जाऊन - इंटरकास्ट! घरच्यांनीही काही दिवसांनी मान्य करुन दोघांना आशीर्वाद दिले. गेली २-३ वर्षे अगदी सुरळीत संसार चालु असताना गेल्या आठवड्यात त्याचा फोन आला - अगदी महत्त्वाच्या मुद्द्यावर बोलायचं आहे - संध्याकाळी घरी ये! मी घरी पोहोचलो... घरी तो एकटाच होता.. म्हणजे वहिनी - माहेरी गेली होती. "गुड न्युज" आहे असं सांगुन अगदी ४ महिन्यांनी ती परत येणार असल्यांच सांगितलं. असो... सांगायचा मुद्दा - किंवा आमच्यातील संभाषण खालील प्रमाने -
तो - यार, तुला एक सांगायचंय... पण समजत नाही कसं सांगु... म्हणजे असं बघ...मी - हां.. हां .. सांग... हळु - हळु... ऐकतोय मी....
तो - अरे माझ्या ऑफिसात एक मुलगी आहे...
मी - एकच?
तो - नाही रे.. ऐकुन तर घे...
मी - हो रे.. तुलाच जरा हलकं वाटावं म्हणुन मस्करी करत होतो.. सविस्तर सांग...
तो - अरे, ती मला फार आवडते आणि मीही तिला... गेल्या एक वर्षापासुन आमचे प्रेम-संबंध आहेत... आम्ही या प्रकरणात फार पुढे गेलो आहोत.. आता ती आपण लग्न करु असं म्हणतेय... तिचा नवरा तिला सहजा-सहजी घटस्फोट देणार नाही आणि माझी बायकोही मला... यार.. मोठ्या अडचणीत सापडलोय... काही तरी मार्ग सुचव ना....
एक दमातच त्यांनं सारं महाभारत दर्शन करवलं!
मी - !!! ... ये भाऊ! आरं काय बोलतोयस काय? लव-मॅरेज झालंय लेका तुझं... ३-४ वर्षापुर्वी घरच्यांच्या विरुध्द जाऊन लग्न केलंस ना... ? आता कुठं सगळं सुरळीत चाललंय तर तुझं हे नवीन लफडं? ..... आणि ऑफिसातली "मुलगी" म्हणास ना तु? मग तिचा नवरा कसा? अरे म्हणजे "ती" सुध्दा लग्न झालेली बाईच आहे? तरीसुद्धा?
तो - हो रे! ... म्हणजे ती माझ्याच प्रोजेक्ट मध्ये आहे.. कधी-कधी ऑफिसला उशिर झाला की तिला घरी ड्रॉप करायला वगैरे जायचो... साला, कधी जवळ आलो ... पाय घसरला... कळालंच नाही... आता ती लग्न करु म्हणतेय... पण "हिला" सोडुन "तिला" हो म्हणायचं ... म्हणजे जरा कसंतरीच वाटतंय!
मी - लेका... कसंतरीच वाटतंय ना... त्यालाच बहुतेक लाज - शरम म्हणत असतील... नशीब, अजुनही तुला तसं वाटतंय! पाय घसरला वगैरे असं काही म्हणू नकोस... च्यायला .. चांगली उडी मारलीत - दोघांनीही! म्हणे - जवळ कसं आलो समजलंच नाही..! ऑफिसात किंवा घरी वहिनीला समजलंय काय?
तो -ऑफिसात समजलं तर काही फरक नाही पडत.. अशी बरीच प्रेम-प्रकरणं तिकडं चालु आहेत... मात्र घरात अजुन समजलं नाही.. पण उगाच मन स्वतःलाच खात होतं.. म्हटलं तुला सांगुन पहावं!
मी - तुझं ऑफिस आहे का - लफडयांची फॅक्टरी? प्रेम-प्रकरणं!!
...........
............................
......................................
तो: यार काही तरी मार्ग काढ... डोकं आउट झालंय... झालं ते झालं - आता काय करणार?
मी: मार्ग काय काढ..? पळवाट म्हण... च्यायला.. कुणी सांगीतलं होतं असं लफडं करायला?
तो: वा रं वा! तुमचं ते प्रेम आणि आमचं ते लफडं होय? - अशी अगाच "आपला तो बाब्या अन् दुसर्‍याचं ते कार्ट" या वाक्प्रचाराची मारतोड करत तो मला "आता काय करु?" असं विचारत होता.
मी: दोस्त, मी प्रेम करुन तिच्याचबरोबरच लग्न केलं - आज इतक्या वर्षांनीही तिच्यावरच प्रेम आहे. लग्नानंतर आपली बायको/ नवरा सोडुन दुसरीवर/ दुसर्‍यावर असणारं प्रेम नसतं, ती एक गरज - अ‍ॅडजस्टमेंट म्हण पाहिजे तर, असते. प्रेम वगैरे काही नाही हां. त्याला "लफडं" म्हणतात, किमान मी तरी अशा प्रकाराला/ प्रकरणाला लफडंच म्हणतो. तूला पाहिजे तर काहीही गोंडस नाव दे!
तो: यार, आता लेक्चर नकोस देऊ. काय करु ते सांग?
मी: काय सांगु ... मला वाटतं - तु वहिनीला विश्वासात घेऊन हे स्वत:हुन सांगावस... रागवेल.. थोडावेळ.. पण सगळं सुरळीत होईल....
माझ्यासाठी असं "लफडं-प्रकरण" काय नवीन नव्हतं.. काही असली प्रकरणं ऐकली आणि पाहिली होतीच.. पण आता मित्रांचं हे प्रकरण म्हणजे डोक्याला चांगलाच वैताग होता... विचार करण्यासारखी गोष्ट म्हणजे - विवाहित लोकांनीही असं वाहवत जावं का? कामाच्या ठिकाणी मित्र-मैत्रीणी वगैरे असु शकतात - मात्र "पाय-घसरुन पडण्याइतपत" तुम्ही जवळ जाताच कशाला? तुम्ही ऑफिस/ कामाच्या ठिकाणी कामच करता असं तुमची बायको/ तुमचा नवरा समजत असेल ना... त्याचा/ तिचा असा विश्वासघात करणं योग्य आहे का? माझे हे प्रश्न कदाचित त्याला पटले नसावेत...
या प्रश्नांवरही त्याचा युक्तिवाद होताच... म्हणे - तुला असं काही करता आलं नाही म्हणुनच तू या योग्य - अयोग्य, मॉरल्स, कॅरेक्टर्स वगैरेच्या गोष्टी करतोयस.. तुला असा चान्स मिळाला असता तर तु काय सोडला असता का?
आता बोला!!
दोस्त, मला असं काही करायचंच नव्हतं/ नाही... त्यामुळं चान्स मिळणं वगैरे दुरच्या गोष्टी आहेत... आणि हो... तुमचं प्रेम आहे असं म्हटलास ना... आधी.... मग हे "लफडं", "चान्स" की "प्रेम" हे आता तुच ठरव!
च्यायला... आपलं तर डोकं अगदी सुन्न झालंय...
............................. तुम्ही काय सल्ला द्याल?
सदर लेख जरी ओळखीचा - पाहण्यातला वाटला तरी काल्पनीक आहे. काही भाग - कथा - पात्रं यांचा आपल्याशी संबंध जुळतोय असं वाटल्यास - तो केवळ योगायोग समजावा!
Monday 29 November 2010
दृष्टीकोनः फोटोग्राफर्स@पुणे
छायाचित्रांची आणि ते टिपणार्‍या छायाचित्रकारांची एक वेगळीच दुनिया असते. त्यांची ही रंगबिरंगी दुनिया पहायला येताय ना?
अधिक माहिती: पंकज झरेकर
दि. ३ ते ५ डिसेंबर २०१०
ठिकाणः न्यू आर्ट गॅलरी, घोले रोड पुणे
संपर्क: ९९२१८४५१५१, ९८९०४९२८१९, ९८५००३६२७५
Thursday 25 November 2010
भावपूर्ण श्रद्धांजली...!
"शहीदों की चिताओं पर लगेंगे हर बरस मेले, वतन पर मरने वालों का यहीं बाकि निशां होगा"
- शहीद रामप्रसाद बिस्मिल.
वरील ग्राफिक्स तुमच्या ब्लॉग/ वेबसाईटवर लावण्यासाठी खाली दिलेला कोड कॉपी-पेस्ट करा.
<img border="0" src="http://goo.gl/pChSR" />
Saturday 20 November 2010
स्टार माझा - ब्लॉग माझा स्पर्धा - ३ चे निकाल
‘स्टार माझा’चं स्लोगन आहे ‘नव्या मराठी माणसाचं, नवं न्यूज चॅनल’. जगभरात पसरलेल्या याच मराठी मंडळींसाठी आम्ही ‘ब्लॉग माझा’ स्पर्धा सुरू केली. हे या स्पर्धेचं तिसरं वर्ष. तुम्हीही भरभरून प्रतिसाद दिलात.
यंदा तर कतार ते कल्याण, इटली ते इंदापूर आणि न्यूयॉर्क ते नागपूर इथून मराठी ब्लॉगर्सनी प्रवेशिका पाठवल्या. विषयाची रेंजही अशीच वैविध्यपूर्ण. महाभारत, भटकंती, खवैय्येगिरी, वाचन, कविता, सामाजिक, राजकीय, आयटी....इ. आपले परीक्षक लीना मेहेंदळे (प्रसिद्ध मराठी ब्लॉगर व वरिष्ठ प्रशासकीय अधिकारी), विनोद शिरसाठ (कार्यकारी संपादक, सा. ‘साधना’) आणि माधव शिरवळकर (आयटी तज्ज्ञ) यांनीही उत्तम ब्लॉग निवडले. या दर्जेदार ब्लॉग्जची यादी आम्ही सहर्ष जाहीर करत आहोत. वस्तुत: तीन विजेते आणि दहा उत्तेजनार्थ ब्लॉगर्स जाहीर करण्याचं ठरलं असताना, इतके चांगले ब्लॉग्ज तुम्ही दिलेत की आम्ही सहा विजेते आणि तीस उत्तेजनार्थ ब्लॉगर्स निवडले. ज्यांचा समावेश या यादीत होऊ शकला नाही, त्यांचेही ब्लॉग्ज चांगलेच आहेत. पण, शेवटी परीक्षकांनाही निवडण्याची अवघड कामगिरी पार पाडायची असते. पुन्हा एकदा सर्व ब्लॉगर्सचे या स्पर्धेत भाग घेतल्याबद्दल अभिनंदन, विजेत्यांचं कौतुक आणि ब्लॉगच्या माध्यमातून अशाच प्रकारे मराठीचे वैश्विक पातळीवर संवर्धन आणि प्रसारण करण्यासाठी शुभेच्छा.
विजेते ब्लॉग्ज
१. रोहन जगताप http://www.2know.in
२. प्रभाकर फडणीस www.mymahabharat.blogspot.com
३. सुनील तांबे http://moklik.blogspot.com/
४. नरेंद्र गोळे http://nvgole.blogspot.com/
५. मधुकर रामटेके http://mdramteke.blogspot.com/
६. तन्वी अमित देवडे www.sahajach.wordpress.com
उत्तेजनार्थ ब्लॉग्ज
१. अनघा निगावेकर http://restiscrime.blogspot.com/
२. विशाल कुलकर्णी http://magevalunpahtana.wordpress.com
3. गंगाधर मुटे http://gangadharmute.wordpress.com
४. सुहास झेले http://suhasonline.wordpress.com/
५. विवेक वसंत तवटे http://vivektavate.blogspot.com
६. एकनाथ जनार्दन मराठे http://ejmarathe.blogspot.com
७. सौरभ सुरेश वैशंपायन http://sahajsuchalamhanun.blogspot.com
८. रोहन कमळाकर चौधरी. http://mazisahyabhramanti.blogspot.com/
९. श्रद्धा भोवड www.shabd-pat.blogspot.com
१०. ओंकार सुनील देशमुख http://pune-marathi-blog.blogspot.com/
११. विठ्ठलराजे बबनराव निंबाळकर http://vitthalraje.blogspot.com/
१२. हेरंब ओक http://www.harkatnay.com/
१३. विनायक पंडित http://vinayak-pandit.blogspot.com
१४. मंदार शिंदे http://aisiakshare.blogspot.com
१५. आशिष अरविंद चांदोरकर http://ashishchandorkar.blogspot.com
१६. शंकर पु. देव http://www.shankardeo.blogspot.com/
१७. अमोल सुरोशे http://www.mukhyamantri.blogspot.com/
१८. नचिकेत गद्रे http://gnachiket.wordpress.com
१९. पंकज झरेकर http://www.pankajz.com/
२०. रणजीत शांताराम फरांदे http://zampya.wordpress.com/
२१. श्रेया देवेंद्र रत्नपारखी http://majhimarathi.wordpress.com
२२. जगदीश अशोक भावसार http://chehare.blogspot.com/
२३. मीनल गद्रे. http://www.pankajz.com/
२४. शंतनू देव http://maplechipaane.blogspot.com/
२५. विद्याधर नीलकंठ भिसे. http://thebabaprophet.blogspot.com
२६. प्रवीण कुलकर्णी http://gandhchaphyacha.blogspot.com
२७. नचिकेत कर्वे http://www.muktafale.com
२८. जयश्री अंबासकर http://jayavi.wordpress.com/
२९. कविता दिपक शिंदे http://beautifulblogtemplates.blogspot.com
३०. परेश प्रभु http://www.marathipatrakar.blogspot.com/
माहितीसाठी - स्टार माझावरुन...
शुभेच्छापत्र - मराठीग्रिटींग्ज.नेट वरुन साभार!
यंदा तर कतार ते कल्याण, इटली ते इंदापूर आणि न्यूयॉर्क ते नागपूर इथून मराठी ब्लॉगर्सनी प्रवेशिका पाठवल्या. विषयाची रेंजही अशीच वैविध्यपूर्ण. महाभारत, भटकंती, खवैय्येगिरी, वाचन, कविता, सामाजिक, राजकीय, आयटी....इ. आपले परीक्षक लीना मेहेंदळे (प्रसिद्ध मराठी ब्लॉगर व वरिष्ठ प्रशासकीय अधिकारी), विनोद शिरसाठ (कार्यकारी संपादक, सा. ‘साधना’) आणि माधव शिरवळकर (आयटी तज्ज्ञ) यांनीही उत्तम ब्लॉग निवडले. या दर्जेदार ब्लॉग्जची यादी आम्ही सहर्ष जाहीर करत आहोत. वस्तुत: तीन विजेते आणि दहा उत्तेजनार्थ ब्लॉगर्स जाहीर करण्याचं ठरलं असताना, इतके चांगले ब्लॉग्ज तुम्ही दिलेत की आम्ही सहा विजेते आणि तीस उत्तेजनार्थ ब्लॉगर्स निवडले. ज्यांचा समावेश या यादीत होऊ शकला नाही, त्यांचेही ब्लॉग्ज चांगलेच आहेत. पण, शेवटी परीक्षकांनाही निवडण्याची अवघड कामगिरी पार पाडायची असते. पुन्हा एकदा सर्व ब्लॉगर्सचे या स्पर्धेत भाग घेतल्याबद्दल अभिनंदन, विजेत्यांचं कौतुक आणि ब्लॉगच्या माध्यमातून अशाच प्रकारे मराठीचे वैश्विक पातळीवर संवर्धन आणि प्रसारण करण्यासाठी शुभेच्छा.
विजेते ब्लॉग्ज
१. रोहन जगताप http://www.2know.in
२. प्रभाकर फडणीस www.mymahabharat.blogspot.com
३. सुनील तांबे http://moklik.blogspot.com/
४. नरेंद्र गोळे http://nvgole.blogspot.com/
५. मधुकर रामटेके http://mdramteke.blogspot.com/
६. तन्वी अमित देवडे www.sahajach.wordpress.com
उत्तेजनार्थ ब्लॉग्ज
१. अनघा निगावेकर http://restiscrime.blogspot.com/
२. विशाल कुलकर्णी http://magevalunpahtana.wordpress.com
3. गंगाधर मुटे http://gangadharmute.wordpress.com
४. सुहास झेले http://suhasonline.wordpress.com/
५. विवेक वसंत तवटे http://vivektavate.blogspot.com
६. एकनाथ जनार्दन मराठे http://ejmarathe.blogspot.com
७. सौरभ सुरेश वैशंपायन http://sahajsuchalamhanun.blogspot.com
८. रोहन कमळाकर चौधरी. http://mazisahyabhramanti.blogspot.com/
९. श्रद्धा भोवड www.shabd-pat.blogspot.com
१०. ओंकार सुनील देशमुख http://pune-marathi-blog.blogspot.com/
११. विठ्ठलराजे बबनराव निंबाळकर http://vitthalraje.blogspot.com/
१२. हेरंब ओक http://www.harkatnay.com/
१३. विनायक पंडित http://vinayak-pandit.blogspot.com
१४. मंदार शिंदे http://aisiakshare.blogspot.com
१५. आशिष अरविंद चांदोरकर http://ashishchandorkar.blogspot.com
१६. शंकर पु. देव http://www.shankardeo.blogspot.com/
१७. अमोल सुरोशे http://www.mukhyamantri.blogspot.com/
१८. नचिकेत गद्रे http://gnachiket.wordpress.com
१९. पंकज झरेकर http://www.pankajz.com/
२०. रणजीत शांताराम फरांदे http://zampya.wordpress.com/
२१. श्रेया देवेंद्र रत्नपारखी http://majhimarathi.wordpress.com
२२. जगदीश अशोक भावसार http://chehare.blogspot.com/
२३. मीनल गद्रे. http://www.pankajz.com/
२४. शंतनू देव http://maplechipaane.blogspot.com/
२५. विद्याधर नीलकंठ भिसे. http://thebabaprophet.blogspot.com
२६. प्रवीण कुलकर्णी http://gandhchaphyacha.blogspot.com
२७. नचिकेत कर्वे http://www.muktafale.com
२८. जयश्री अंबासकर http://jayavi.wordpress.com/
२९. कविता दिपक शिंदे http://beautifulblogtemplates.blogspot.com
३०. परेश प्रभु http://www.marathipatrakar.blogspot.com/
माहितीसाठी - स्टार माझावरुन...
वैयक्तिकः मला तरी हा निकाल तितकासा योग्य वाटला नाही. मला कुणाचीही वैयक्तिक बाजु मांडायची नाही, पण काही मुद्दे असे जसं: व्यावसायिक किंवा फक्त तंत्रज्ञानावरील वेबसाईट्स ऐवजी लेखनामध्ये विविधता असणारे ब्लॉग यांची निवड अधिक असायला हवी होती शिवाय कधीतरी एखादी पोस्ट असणार्‍या ब्लॉग ऐवजी वारंवारीता असणारे ब्लॉग असायला हवे होते. असो, निकाल तर लागलाच आहे - विजेत्यांचे मन:पुर्वक अभिनंदन!!
Monday 15 November 2010
इंसाफ की कायदा व न्यायदेवता यांची कुचेष्टा?
आदरणीय माहिती आणि प्रसारण मंत्रालय, एन.डी. टीवी व "राखी का इंसाफ" मालिकेचे सर्व लोक. सर्वप्रथम मला एका प्रश्नाचं उत्तर द्या - "राखी का इंसाफ" ही मालिका आपल्या घरी - कुटुंबासह - पाहता का?
परवा टी.व्ही. वर कार्यक्रम चाळताना ही मालिका पाहण्याचे अहोभाग्य लाभले. काय ती बया... काय तिचे कपडे...काय ती भाषा अन् काय ती मालिका! एन्.डी.टी.व्ही. सारख्या चांगल्या चॅनलने स्वत:च्या व लोकांच्या आब्रुची अशी लख्तरं काढावीत - खरं नाही वाटलं! मला हेच कळत नाही - नवरा - बायको, प्रेमी-प्रेमिका यांसारखी नाती काय अशी चव्हाट्यावर डिस्कस करावीत ? हां, आता बर्‍यापैकी हा भाग एक पब्लिसिटी स्टंट असु शकेल, टी.आर.पी. वाढवण्याचे प्रयोगही असतील - नाही असं नाही. मात्र त्या भागातल्या एकांनं आत्महत्या करावी इतपत हे प्रकरण जावं ? तो भाग पाहताना त्यातील एकालाही अक्कल नावाचा प्रकार असल्याचे जाणवले नाही. म्हणे एका बाईने "मामा" विरुध्द बळजबरीची केस केलेली - त्यात तिचा नवरा साथ न देता म्हणे त्रास देत होता. त्यावर बाईसाहेबांची कमेंट - नामर्द - नपुंसक अशी होती. बिचारा - समाजात - पै-पाव्हण्यांत लाजं-काजं नाही जगु शकला - गेला!
ही लोकं - टी.व्ही. वर दिसणार या विचारांनच एवढी हुरळुन जातात की आपणच आपल्या आब्रुची लख्तरं काढतोय याचं जराही भान त्यांना नसतं. भांडणं आहे - अडचणी आहे तर पोलिसांत जा - न्यायालयात दाद मागा - असल्या भिकारड्या कार्यक्रमात कसं काय जाऊ शकता? एकमेकांना शिव्या देत - कुठला इंसाफ वाटला जातो तेच नाही कळत.
न्यायमुर्ती म्हणुन किमान तुम्ही पुर्ण पोषाखात तरी असावं.. भाषा स्वच्छ असावी. टीचभर कापडात आणि अकलेला पत्ताही नसलेल्या व्यक्तिकडुन स्वत:ची अक्कल गहान ठेवुन कसला इंसाफ मागताहात! स्वत:च्या लग्नाचा व लफड्यांचा मोजमाप नसणार्‍याने - प्रेम - संबंध - लग्न संस्था यांसारख्या विषयांवर काहीही बरळावं? वा रे वा!
वकिलांनी ही मालिका बंद करण्याची याचिका दिली तर बाईसाहेब म्हणतात - कदाचित मी त्यांच्या प्रोफेशन मध्ये आले तर म्हणुन वकिलांना असुरक्षितता वाटायला लागलीय!!
अरे वा! असा कुणीही उठ-सुठ वकिल अन् न्यायाधिश होतो काय? काय मस्त जोक मारतात ना, बाईसाहेब?
असो - आपण तर एन.डी.टी.व्ही. ब्लॉक केलाय. गटारीत पडण्यापेक्षा गटार बंद केलेली कधीही चांगली! तुमचं तुम्ही बगा!
परवा टी.व्ही. वर कार्यक्रम चाळताना ही मालिका पाहण्याचे अहोभाग्य लाभले. काय ती बया... काय तिचे कपडे...काय ती भाषा अन् काय ती मालिका! एन्.डी.टी.व्ही. सारख्या चांगल्या चॅनलने स्वत:च्या व लोकांच्या आब्रुची अशी लख्तरं काढावीत - खरं नाही वाटलं! मला हेच कळत नाही - नवरा - बायको, प्रेमी-प्रेमिका यांसारखी नाती काय अशी चव्हाट्यावर डिस्कस करावीत ? हां, आता बर्‍यापैकी हा भाग एक पब्लिसिटी स्टंट असु शकेल, टी.आर.पी. वाढवण्याचे प्रयोगही असतील - नाही असं नाही. मात्र त्या भागातल्या एकांनं आत्महत्या करावी इतपत हे प्रकरण जावं ? तो भाग पाहताना त्यातील एकालाही अक्कल नावाचा प्रकार असल्याचे जाणवले नाही. म्हणे एका बाईने "मामा" विरुध्द बळजबरीची केस केलेली - त्यात तिचा नवरा साथ न देता म्हणे त्रास देत होता. त्यावर बाईसाहेबांची कमेंट - नामर्द - नपुंसक अशी होती. बिचारा - समाजात - पै-पाव्हण्यांत लाजं-काजं नाही जगु शकला - गेला!
ही लोकं - टी.व्ही. वर दिसणार या विचारांनच एवढी हुरळुन जातात की आपणच आपल्या आब्रुची लख्तरं काढतोय याचं जराही भान त्यांना नसतं. भांडणं आहे - अडचणी आहे तर पोलिसांत जा - न्यायालयात दाद मागा - असल्या भिकारड्या कार्यक्रमात कसं काय जाऊ शकता? एकमेकांना शिव्या देत - कुठला इंसाफ वाटला जातो तेच नाही कळत.
न्यायमुर्ती म्हणुन किमान तुम्ही पुर्ण पोषाखात तरी असावं.. भाषा स्वच्छ असावी. टीचभर कापडात आणि अकलेला पत्ताही नसलेल्या व्यक्तिकडुन स्वत:ची अक्कल गहान ठेवुन कसला इंसाफ मागताहात! स्वत:च्या लग्नाचा व लफड्यांचा मोजमाप नसणार्‍याने - प्रेम - संबंध - लग्न संस्था यांसारख्या विषयांवर काहीही बरळावं? वा रे वा!
आपापसांतील मत-भेद - भांडणावर आधारीत "आपकी कचेरी" नावाचा किरण बेदींचा कार्यक्रम यायचा/ येत असेल. बर्‍याचदा पाहिलाय. शांतपणे दोन्ही बाजुंची मतं ऐकुन विचारपुर्वक निकाल देणार्‍या बेदींबद्दल कमालीचा आदरही वाटायचा/ वाटतो.
वकिलांनी ही मालिका बंद करण्याची याचिका दिली तर बाईसाहेब म्हणतात - कदाचित मी त्यांच्या प्रोफेशन मध्ये आले तर म्हणुन वकिलांना असुरक्षितता वाटायला लागलीय!!
अरे वा! असा कुणीही उठ-सुठ वकिल अन् न्यायाधिश होतो काय? काय मस्त जोक मारतात ना, बाईसाहेब?
असो - आपण तर एन.डी.टी.व्ही. ब्लॉक केलाय. गटारीत पडण्यापेक्षा गटार बंद केलेली कधीही चांगली! तुमचं तुम्ही बगा!
Sunday 31 October 2010
नव्यानवलाईची दिवाळी येता, आनंदली दुनिया सारी!
फटाके, कंदील अन् पणत्यांची रोषणाई,
चिवडा-चकली, लाडू-करंजीची ही लज्जतच न्यारी,
नव्यानवलाईची दिवाळी येता, आनंदली दुनिया सारी!
दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा!
शुभेच्छापत्र आणि संदेश - मराठीग्रिटींग्ज.नेट वरुन साभार!
Thursday 21 October 2010
कारणे द्या - क्रेडिट कार्ड रद्द केले!
ही एक शासनाची - राष्ट्रीय बँक. टेलिमार्केटींग वाल्यांच्या वारंवार येणार्‍या कॉल्सना मान देवुन कार्डसाठी हो म्हणालो. कडक वेरिफिकेशन होऊन कार्ड मंजुर झालं आणि कार्ड मिळायच्या आधी बीलही मिळाले. पण त्यातील काही गोष्टी खटकल्या... आणि सदर क्रेडिट कार्ड रद्द करण्याचा निर्णय घेतला.
कारणे:
१. जॉयनिंग फीस रु. ५०० आहे - हे कार्ड घेताना सांगितले नव्हते.
- सध्या तर कोणतीच बँक अशी फी लादत नाही!
२. जर वार्षिक रु. ५०,००० कार्डावर नाही खर्च केले तर वार्षिक फी भरावी लागेल.
- अहो, म्हणजे ५०० रु. वाचवण्यासाठी मी ५०,००० रु. खर्चु का? शिवाय ही फीसही इतर बॅका लावत नाहीत!
३. अ‍ॅक्सिडेंटल इंशोरंच्या नावाखाली दरमहा रु. ५० द्यावे लागतील! रद्द करता येईल - मात्र याबाबत बोलणे होण्याआधीच हा भाग बिलात जोडण्यात आला होता.
- त्यातही फक्त 'मेलात' वा 'कायमस्वरुपी अपंग' झाला तरच क्लेम करता येतो. क्लेम नाही केला तर पैसे बुडीत! त्यापेक्षा मी वेगळी मेडिकल/ इंशोरंस घेईन. क्लेम नाही केला तर कीमान पुढच्या वर्षीच्या इंशोरंसवर काही प्रमाणात सुट तरी मिळते!
४. सांगण्यात आलेले २-५% कॅशबॅक - सगळीकडेच चालत नाही - काही ठराविक दुकानातच चालतं!
- कॅशबॅक साठी निवडलेले शॉप्स/ ब्रँड्स आपल्याला परवडेबल नाहीतच. अहो - २०० रु. सुट मिळेल म्हणुन तुम्ही २-३ हजाराचा सुट असाच घ्याल का? मी तर नाही ब्वॉ!
५. फोन करुन वरील माहिती विचारल्यावर - जॉयनिंग फी मध्ये ५०% सुट देण्याचे अमिश दाखवले - म्हणजे चुक मान्य केल्यासारखंच ना ?
- फोन वरील संभाषणासाठी मराठी भाषा निवडण्याची सोय - मस्तच! मात्र जेंव्हा बोलण्यासाठी एखादा/ एखादी उत्तर देतो/ देते, तेंव्हा मात्र हिंदी किंवा इंग्रजीतुनच बोलणारा/री भेटतो/ते. विचारलं तर म्हणे - आमच्या कडे मराठी बोलणारं कुणी सध्या उपलब्ध नाही. अहो, मग भाषांची निवड करण्याची नाटकं कशाला करता?
हां, तर जॉयनिंग फी बद्दल मी सांगिललं की हे मला आधी सांगण्यात आलं नव्हतं - आणि मी ती फी देणार नाही. जमत नसेल तर कार्ड रद्द करा. तर म्हणे - आमच्या मॅनेजरने ५०% सुट दिलीय!
मी तिला अगदी हळुवार सांगिललं - मॅडम - तुम्हाला आणि तुमच्या मॅनेजरला "हॅपी दिवाळी!" सांगा. मला कोणतीही दिवाळी ५०% ऑफ ची ऑफर नकोय! वरील मुद्दे मान्य नसतील तर ताबडतोब कार्ड रद्द करा! धन्यवाद!
कारणे:
१. जॉयनिंग फीस रु. ५०० आहे - हे कार्ड घेताना सांगितले नव्हते.
- सध्या तर कोणतीच बँक अशी फी लादत नाही!
२. जर वार्षिक रु. ५०,००० कार्डावर नाही खर्च केले तर वार्षिक फी भरावी लागेल.
- अहो, म्हणजे ५०० रु. वाचवण्यासाठी मी ५०,००० रु. खर्चु का? शिवाय ही फीसही इतर बॅका लावत नाहीत!
३. अ‍ॅक्सिडेंटल इंशोरंच्या नावाखाली दरमहा रु. ५० द्यावे लागतील! रद्द करता येईल - मात्र याबाबत बोलणे होण्याआधीच हा भाग बिलात जोडण्यात आला होता.
- त्यातही फक्त 'मेलात' वा 'कायमस्वरुपी अपंग' झाला तरच क्लेम करता येतो. क्लेम नाही केला तर पैसे बुडीत! त्यापेक्षा मी वेगळी मेडिकल/ इंशोरंस घेईन. क्लेम नाही केला तर कीमान पुढच्या वर्षीच्या इंशोरंसवर काही प्रमाणात सुट तरी मिळते!
४. सांगण्यात आलेले २-५% कॅशबॅक - सगळीकडेच चालत नाही - काही ठराविक दुकानातच चालतं!
- कॅशबॅक साठी निवडलेले शॉप्स/ ब्रँड्स आपल्याला परवडेबल नाहीतच. अहो - २०० रु. सुट मिळेल म्हणुन तुम्ही २-३ हजाराचा सुट असाच घ्याल का? मी तर नाही ब्वॉ!
५. फोन करुन वरील माहिती विचारल्यावर - जॉयनिंग फी मध्ये ५०% सुट देण्याचे अमिश दाखवले - म्हणजे चुक मान्य केल्यासारखंच ना ?
- फोन वरील संभाषणासाठी मराठी भाषा निवडण्याची सोय - मस्तच! मात्र जेंव्हा बोलण्यासाठी एखादा/ एखादी उत्तर देतो/ देते, तेंव्हा मात्र हिंदी किंवा इंग्रजीतुनच बोलणारा/री भेटतो/ते. विचारलं तर म्हणे - आमच्या कडे मराठी बोलणारं कुणी सध्या उपलब्ध नाही. अहो, मग भाषांची निवड करण्याची नाटकं कशाला करता?
हां, तर जॉयनिंग फी बद्दल मी सांगिललं की हे मला आधी सांगण्यात आलं नव्हतं - आणि मी ती फी देणार नाही. जमत नसेल तर कार्ड रद्द करा. तर म्हणे - आमच्या मॅनेजरने ५०% सुट दिलीय!
मी तिला अगदी हळुवार सांगिललं - मॅडम - तुम्हाला आणि तुमच्या मॅनेजरला "हॅपी दिवाळी!" सांगा. मला कोणतीही दिवाळी ५०% ऑफ ची ऑफर नकोय! वरील मुद्दे मान्य नसतील तर ताबडतोब कार्ड रद्द करा! धन्यवाद!
वरील प्रकारामुळे या बँकेच्या च्या क्रेडिट कार्ड शाखेवरील माझ्या विश्वासाला तडा गेला. एक प्रकारच्या फसवणुकीची जाणीव झाली आणि म्हणुन सदर कार्ड बंद करण्यास सांगितले. तुम्हीही अशा प्रकारची कार्ड घेताना - घेतल्यावर ते वापरण्याआधी - अ‍ॅक्टेवेट करण्याआधी - व्यवस्थित माहिती जाणुन घ्या!
Saturday 18 September 2010
स्टार माझा - ब्लॉग माझा स्पर्धा
विशेष म्हणजे यावेळी आपले परिक्षकही खास आहेत. ज्यात आहेत लीना मेहेंदळे ज्या वरिष्ठ प्रशासकीय अधिकारी तर आहेतच, पण संवेदनशील लेखिका आणि मराठी ब्लॉगरही आहेत. मराठीतल्या ‘साधना’ या प्रतिष्ठित साप्ताहिकाचे कार्यकारी संपादक विनोद शिरसाठ आपले संपादकीय कौशल्य पणाला लावून तुमचे ब्लॉग तपासतील. तसंच, आयटी तज्ज्ञ माधव शिरवळकर हेही परिक्षक मंडळात आहेत.
तेव्हा, मंडळी तुमच्यात दडलेल्या लेखक / लेखिकेला केवळ डायरी, फेसबुक, ऑर्कुट किंवा ट्विटर पुरताच ठेवू नका. या स्पर्धेत भाग घ्या. ब्लॉगवर ताजं लिहिलं असेल तर ठिकच नाही तर ब्लॉग अपडेट करा. ब्लॉग नसेल तर या स्पर्धेच्या निमित्तानं सुरू करा.
काय म्हणालात? बक्षिसाचं काय? अहो, बक्षीसे आहेतच की! पहिल्या तीन जणांना आणि उर्वरीत दहा जणांना उत्तेजनार्थ. आता काय बक्षीसं आहेत ते गुपित राहू द्या की! शिवाय, तुमच्या निवडलेल्या ब्लॉगला ‘स्टार माझा’च्या वेबसाईटवर प्रसिद्धी आणि बक्षीस वितरण समारंभ थेट ‘स्टार माझा’वर!
मराठी माझी, ब्लॉग माझा, स्टार माझा.................शुभेच्छा!
स्पर्धेचे स्वरूप-
१. ब्लॉग मराठीतच लिहिलेला हवा (देवनागरी)
२. अठरा वर्षांपुढील कुणीही या स्पर्धेत सहभागी होऊ शकतं.
३. सर्वोत्तम ब्लॉग निवडण्याचे अधिकार पूर्णत: परिक्षक आणि स्पर्धा संयोजकांकडे असतील. त्याबद्दल कोणतेही स्पष्टीकरण देण्यास परिक्षक, संयोजक, स्टार माझा बांधिल नसतील. तुमच्या एन्ट्रीज
या तुम्हाला अटी मान्य असल्याच्या निदर्शक असतील.
४. स्पर्धेत सहभागी होण्यासाठी blogmajha3@gmail.com या ई-मेल अँड्रेसवर ई-मेल करावा. ज्यात, तुमचे नाव, पत्ता, व्यवसाय, दूरध्वनी क्र, मोबाईल क्र, व ई-मेल द्यावा. ई-मेल अँड्रेस देणं अनिवार्य आहे. याशिवाय, तुमच्या ब्लॉगची लिंक द्यावी.
५. या स्पर्धेसाठी कोणतेही शुल्क नाही.
६. एकावेळी एका स्पर्धकाला फक्त एकच ब्लॉग पाठवता येईल.
७. ब्लॉग पाठवण्याची शेवटची तारीख १५ ऑक्टोबर २०१०. स्पर्धेचे निकाल ऑक्टोबर २०१०च्या शेवटच्या आठवड्यात जाहीर होतील. तसेच, संबंधित विजेत्यांना पत्र अथवा ई-मेलद्वारे निकाल कळवला जाईल.
८. यानंतर ‘स्टार माझा’च्या खास एपिसोडमध्ये विजेत्यांचा सत्कार करण्यात येईल व पुरस्कार वितरण होईल.
९. स्पर्धेचे आयोजन, नियमावली, अटी, बक्षीसे यासंदर्भात कोणत्याही पूर्वसुचनेशिवाय बदल करण्याचे अधिकार स्टार माझाकडे असतील.
११.ब्लॉगमधला कंटेंट स्वत:चाच असावा. जर अन्य स्त्रोतांकडून माहिती घेतली असेल, तर त्यांचा नाममिर्देश करावा. ब्लॉग या माध्यमाचे महत्व जपावे. ब्लॉग व त्यातील मजकूर आपलाच असल्याचे सिद्ध करणे, ही स्पर्धकाची जबाबदारी आहे.
ता. क.: एन्ट्रीज blogmajha3[@]gmail.com वरच पाठवा.
स्पर्धेच्या माहितीसाठी श्री. प्रसन्न जोशी यांची ई-मेल - जशीच्या तशी.
Sunday 12 September 2010
अपत्यः मुलगा की मुलगी - एक वादंग!
चालु पिढीमध्ये "एकच मुल" ही कल्पना ( नक्की कल्पना की योजना? ) बर्‍यापैकी जम धरतेय. विषय तसा वैयक्तिक आणि सेन्सिटीव्ह आहे. मी ही त्याच त्याच विचाराचा. त्यात बायकोही त्याच मताची मिळाली. मग काय - आम्ही दोघं - आमचं एकच! मात्र आजकाल बर्‍याचदा मित्रमंडळी - पाहुणे - यांच्याकडुन "अरे, वेदिका पाच वर्षाची झाली ना? मग अजुन काय विशेष?" अशी विचारणी चालु असते. आता ते "विशेष" म्हणजे "दुसरा चान्स कधी घेताय?" याचा शॉर्ट कट!
![अपत्यः मुलगा की मुलगी [फोटो - अनिकेत समुद्र]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRxlWBM6D23dwwnpSYsEKV74JQTwkp7a-kp8Q-nu2TxvwBoiVyiKBf0Rb5y_xUUxEqOmT7MSPJOZ-16IEUgRklEHLCTufJj3Hg_D_x592T7oWgtVECZcJN6XM3MXumCvUNBJAxSGWPYlCV/s400/baby.jpg "अपत्यः मुलगा की मुलगी [फोटो - अनिकेत समुद्र]")
तर - दुसर्‍या अपत्याबद्दल बोलुत. मी जेंव्हा "एकच" या विषयांवर ठाम राहिलो तेंव्हा खालील प्रश्नांची देवाण - घेवाण झाली. आता हे प्रश्न कुणी आणि का विचारले हे न विचारलेलं आणि सांगितलेलं बरं!
"तुम्हाला मुलगाच होईल - हे खा - ते प्या - असं करा - तसं करा" या थोतांडावर माझा विश्वास नाही. जर आम्हाला मुलगा व्हायचा होता - तर तो पहिल्यांदाच झाला असता! आता वंशाच्या दिव्याच्या नावाखाली चक्क "मुलगाच पाहिजे" असं सांगताहात. शिवाय मुलगा की मुलगी हे चेक करण्याचीही आपली तयारीच असेल. [ - हो, काही ठिकाणी आजही अशा चाचण्या होतात - शोधल्यावर देवही सापडतो - डॉक्टर का नाही? ] आणि मग जर या चाचणींत "मुलगी आहे" असं कळालं तर अ‍ॅबॉर्शन करा असंही म्हणायचा तुम्ही मागं - पुढं पाहणार नाही!
मी शिकलो ना - पण त्यासाठी - नातेवाईकाकडे शिकायला रहावं लागलं. लहाणपणीच आई-वडिलांपासुन दुर राहणं मी अनुभवलंय. माझ्या अपत्यांनं तेच पुन्हा अनुभवावं असं मला मुळीच वाटत नाही. शिवाय हेच वाक्य त्यांन मला पुन्हा ऐकवावं हे तर मुळीच वाटणार नाही.
ठीक आहे - मी एक मुलगा दत्तक घेतो. त्यालाच राखी बांधेल.
आता मात्र "दत्तक" विधानासाठी "त्यांची" अजिबात तयारी नसते. त्यामुळं हा प्रश्न इथंच कट् करण्या येतो.
.... विषय बंद!
अपत्यं किती असावीत हाही तसाच गहण प्रश्न. माझ्या परिस्थितीच्या [ आर्थिक - सामाजिक सर्व बाबतीत ] मानानं मला एकच अपत्य हवं होतं - आहे. पाहिजे तर माझी लायकी तेवढीच आहे असं समजा. आजचा काळ - आणि १५-२० वर्षांनी येणारा आपल्या मुलांचा काळ यांचा विचार करुनच प्रत्येकानं निर्णय घ्यावा. " उगाच एक ना धड - भाराबर चिंध्या " करुण्यात काय अर्थ आहे. उद्याच्या परिथितीला - अपत्यांच्या प्रश्नांना उत्तरं द्यायची ठेवुनच निर्णय घ्या!
प्रश्न बरेच असतात - आहेत - त्यांना उत्तरेही असावीत. मात्र काही प्रश्न अनुत्तरीतच चांगले वाटतात!
अपत्यः मुलगा की मुलगी [फोटो - अनिकेत समुद्र]
तर - दुसर्‍या अपत्याबद्दल बोलुत. मी जेंव्हा "एकच" या विषयांवर ठाम राहिलो तेंव्हा खालील प्रश्नांची देवाण - घेवाण झाली. आता हे प्रश्न कुणी आणि का विचारले हे न विचारलेलं आणि सांगितलेलं बरं!
ते - वंशाला दिवा हवा!
मी - म्हणजे दुसरं अपत्य मुलगाच हवा - असंच ना?"तुम्हाला मुलगाच होईल - हे खा - ते प्या - असं करा - तसं करा" या थोतांडावर माझा विश्वास नाही. जर आम्हाला मुलगा व्हायचा होता - तर तो पहिल्यांदाच झाला असता! आता वंशाच्या दिव्याच्या नावाखाली चक्क "मुलगाच पाहिजे" असं सांगताहात. शिवाय मुलगा की मुलगी हे चेक करण्याचीही आपली तयारीच असेल. [ - हो, काही ठिकाणी आजही अशा चाचण्या होतात - शोधल्यावर देवही सापडतो - डॉक्टर का नाही? ] आणि मग जर या चाचणींत "मुलगी आहे" असं कळालं तर अ‍ॅबॉर्शन करा असंही म्हणायचा तुम्ही मागं - पुढं पाहणार नाही!
ते - नाही.. असं नाही - दुसरीही मुलगीच झाली तर हरकत नाही!
मी - असं कसं नाही. उद्या तुम्ही तिला - मुलाच्या जागी जन्मली - असा टोमणा कशावरुन नाही मारणार? शिवाय दोन मुलं सांभाळण्याची आमची तयारी आणि परिस्थितीही नाही! दोघांना चांगल्या परीनं वाढवणं - चांगलं शिक्षण हे मला शक्य नाही.ते - ज्यांन चोच दिलीय तोच दानापण देईल! गरीबाची मुलंही खेड्यात राहुनही डॉक्टर - इंजिनिअर होतातच ना? तु झालासच ना?
मी - झालं - पुन्हा देवावर भार टाकुन मोकळं! माझी व बायकोचीही यासाठी मनाचीच तयारी नाही. जिथं कुटुंब फक्त माझ्या एकट्याच्या कमाईवर चालतं तिथं - दुसरं अपत्य करुन दोघांनाही उगाच मारुनमटकुन जगवायचं नाही. त्यापेक्षा एकालाच आम्ही चांगलं वाढवु - शिकवु! गरीबाची मुलं - गावी खेड्यात राहुन - तालुक्याच्या ठीकाणी शिकुन डॉक्टर - इंजिनीअर होतात, पण त्या खेड्याचं नाव "पुणे" किंवा "मुंबई" असं नसतं ना!मी शिकलो ना - पण त्यासाठी - नातेवाईकाकडे शिकायला रहावं लागलं. लहाणपणीच आई-वडिलांपासुन दुर राहणं मी अनुभवलंय. माझ्या अपत्यांनं तेच पुन्हा अनुभवावं असं मला मुळीच वाटत नाही. शिवाय हेच वाक्य त्यांन मला पुन्हा ऐकवावं हे तर मुळीच वाटणार नाही.
ते - राखी-पौर्णिमा/ भाऊबीज यासारख्या प्रसंगी मुलीनं भाऊ म्हणुन कुणाकडं पहावं?
मी - [ हा जरा सेंटी प्रश्न! ] आता एकच मुलगी असणारा मी काय जगातला एकमेव बाप आहे का? काहींनी तर मुलगा - वंशाचा दिवा पेटवता पेटवता - मुलींची अगदी रांगच लावलेली असते ना! ठीक आहे - मी एक मुलगा दत्तक घेतो. त्यालाच राखी बांधेल.
आता मात्र "दत्तक" विधानासाठी "त्यांची" अजिबात तयारी नसते. त्यामुळं हा प्रश्न इथंच कट् करण्या येतो.
ते - म्हातारपणी मुलगाच सांभाळेल ना? मुलगी लग्न करुन निघुन जाईल!
मी - हो - मुलगी लग्न करुन जाईलच. मात्र मुलगा सांभाळेच कशावरुन? मुलानंच वार्‍यावर सोड्लेले आणि मुलीनं आधार दिलेले आई-वडिलही मी पाहिलेत. आणि महत्त्वाचं म्हणजे - म्हातारपणी आमची कुणी सेवा करणारं [करणारा!] असावं यासाठी मुलगा जन्माला घालणं हे नात्यांपेक्षा - एक बिझनेस डील वाटतं- नाही का? म्हातारपणाची मी तयारी करीनच. मुलीला वाटलं तर ती देईल लक्ष - नाही तर नाही! मात्र तीनं ते करायलाच पाहिजे अशी आमची तरी अपेक्षा नाही..... विषय बंद!
अपत्यं कधी आणि किती असावीत हा प्रत्येकाचा वैयक्तिक प्रश्न आहे. मात्र होणार्‍या अपत्याच्या आयुष्याचाही विचार करा ना! करीयर - सेटलमेंट च्या नावाखाली पस्तीसी पर्यंत टोलवा-टोलव करताना आपण खाली दिलेले मुद्दे लक्षात घेताहात का:
अ. आपलं अपत्य जेंव्हा ग्रॅज्युएट होईल तेंव्हा त्याच्या पदवी वितरणात तुम्ही त्यांचे आजोबा - आजी तर वाटणार नाही ना? कारण आता तुम्ही ३०-३५ असाल तर २० वर्षांनी तुम्ही ५०-५५ चे असाल!
ब. आपलं अपत्य शिकुन कमवते व्हायला अंदाजे २५-३० वर्षे धरली तर तुम्ही त्याच्या लग्नात हजर असाल का?
अपत्यं किती असावीत हाही तसाच गहण प्रश्न. माझ्या परिस्थितीच्या [ आर्थिक - सामाजिक सर्व बाबतीत ] मानानं मला एकच अपत्य हवं होतं - आहे. पाहिजे तर माझी लायकी तेवढीच आहे असं समजा. आजचा काळ - आणि १५-२० वर्षांनी येणारा आपल्या मुलांचा काळ यांचा विचार करुनच प्रत्येकानं निर्णय घ्यावा. " उगाच एक ना धड - भाराबर चिंध्या " करुण्यात काय अर्थ आहे. उद्याच्या परिथितीला - अपत्यांच्या प्रश्नांना उत्तरं द्यायची ठेवुनच निर्णय घ्या!
प्रश्न बरेच असतात - आहेत - त्यांना उत्तरेही असावीत. मात्र काही प्रश्न अनुत्तरीतच चांगले वाटतात!
Wednesday 11 August 2010
कैच्या.. कै!
गुगल बझ् वर आणि फेसबुकच्या "आवरा" ग्रुपच्या काही विनोदांचं "कैच्या .. कै" कलेक्शन.
धन्सः माझे गुगल बझ् सहकारी - मित्र आणि आवराची कैच्या..कै मंडळी!
करा डाऊनलोड!
डाऊनलोड्स:
तुमच्या ब्लॉगवरुनही ही पी.डी.एफ. डाऊनलोड करण्यासाठी ठेवता येईल. त्यासाठी खाली दिलेला छोटासा कोड तुमच्या ब्लॉगच्या साईडबार - एच.टी.एम.एल. विजेटमध्ये पेस्ट करा.
<a href="http://dstats.net/download/http://tinyurl.com/kaichyakai" target="_blank"><img border="0" src="http://tinyurl.com/Imgkaichyakai" /></a>
Wednesday 21 July 2010
ब्लॉगर: ब्लॉगपोस्ट शेअर करा - फटाफट!
तुमची ब्लॉगरवरची पोस्ट वाचकाला तिथुनच ई-मेल करता आली किंवा ट्विटर - फेसबुक - बझ्झ वर पाठवता आली तर तुम्हाला चांगलेच वाचक मिळु शकतात. हे करण्यासाठी मला बरीच खटाटोप करावी लागली होती. मात्र आता - ब्लॉगर सायबानंच ते अगदी सोपं करुन तुमच्यासाठी आणलंय.
ब्लॉगरला लॉगिन केल्यावर खाली दाखवल्यासारखा मेसेज दिसतो का पहा - नसेल दिसत तरीही हरकत नाही.
हे असं करा:
१. लॉगिन - डिझाइन मोडमध्ये जा.
२. ब्लॉगपोस्ट चे मुख्य विजेट आहे - त्याच्या Edit वर क्लिक करा.
३. एक नविन पॉप-विंडो उघडेल. त्यामध्ये अगदी शेवटी पहा - "ई-मेल - ब्लॉग - ट्विटर - फेसबुक - बझ्झ" असे छोटे - छोटे आयकन्स दिसतील.
४. त्याच्या समोरच्या बॉक्सवर चेक करा - मग सेव!
झालं... आता पहा तुमच्या पोस्टच्या शेवटी हे शेअरींगचे बटन्स आले का?
* माझ्या पोस्टखाली असणारे बटन्स वेगळे आहेत.
ब्लॉगरला लॉगिन केल्यावर खाली दाखवल्यासारखा मेसेज दिसतो का पहा - नसेल दिसत तरीही हरकत नाही.
हे असं करा:
१. लॉगिन - डिझाइन मोडमध्ये जा.
२. ब्लॉगपोस्ट चे मुख्य विजेट आहे - त्याच्या Edit वर क्लिक करा.
३. एक नविन पॉप-विंडो उघडेल. त्यामध्ये अगदी शेवटी पहा - "ई-मेल - ब्लॉग - ट्विटर - फेसबुक - बझ्झ" असे छोटे - छोटे आयकन्स दिसतील.
४. त्याच्या समोरच्या बॉक्सवर चेक करा - मग सेव!
झालं... आता पहा तुमच्या पोस्टच्या शेवटी हे शेअरींगचे बटन्स आले का?
अद्यायावत:
आपण जर कस्टमाईज्ड टेंप्लेट वापरत असाल - ब्लॉगरच्या डिफॉल्ट टेंपलेट व्यतिरीक्त - तर आपणास खालील दोन पर्याय करावे लागतील.
१. ब्लॉगरला लॉगिन करुन "Edit HTML" वर क्लिक करुन त्यापुढे असणार्‍या "Expand Widget Templates" पुढे चेक करा म्हणजे कोड एक्सपांड होईल. त्या कोड मध्ये <div class='post-footer'>
हे शोधा.
२. आता ती ओळ सिलेक्ट करुन त्यावर खाली दिलेला कोड पेस्ट करा.<p><div class='post-share-buttons'>सेव करुन एखाद्या पोस्टवर जाऊन पहा. शेअरींगची बटणे यायला हवीत!
<b:include data='post' name='shareButtons'/>
</div></p>
<div class='post-footer'>
* माझ्या पोस्टखाली असणारे बटन्स वेगळे आहेत.
Sunday 18 July 2010
मी, कॉल-सेंटर आणि नाईट शिफ्ट!
परवा सुहासच्या ब्लॉगवर त्याच्या नाईट-शिफ्ट बदल - बद्दल वाचलं... तेंव्हा वाटलं की आपणही यावर एक पोस्ट टाकावी. म्हणुन हा खटाटोप! आय.टी. मध्ये "नाईट शिफ्ट" हा प्रकार तसा नविन नाही... कॉल सेंटर वाल्यांसाठी तर तोच नोकरीचा भाग असतो. बर्‍याच आय.टी. वाल्यांना कधी-ना-कधी तरी हा सुदैवी मोका मिळतोच!
तर... डे-जॉब मध्ये येण्याच्या आधी जवळ - जवळ तीन वर्षं मी नाईट शिफ्ट केली. खरंतर माझ्या करीयरची सुरुवातच नाईट-शिफ्ट मध्ये - नेटवर्क इंजिनिअर म्हणुन - सुरुवात केली. त्यानंतरही डे जॉब आणि परत ३ वर्षे नाईट! त्यावेळी आमची शिफ्ट दुपारी ३.३० ते रात्री १२.३० अशी असायची.. मात्र १२.३० ऑफिसातुन सुटणं कधीच झालं नाही. बर्‍याचदा २.३० किंवा ३.३० च्या शेवटच्या ड्रॉपनं घरी यायचो... ४.३० पर्यंत घरी पोहोचायचो आणि मग निवांत झोप... अगदी दुपारी १२ वाजेपर्यंत! मग दिवसाची सुरुवात आणि परत ३.३० च्या शिफ्टसाठी तयार! नाईट शिफ्टमध्ये पिक-अप आणि ड्रॉप ही मला सर्वात आवडलेली सोय... उन्हाळा - हिवाळा किंवा पावसाळा.. अगदी टेंन्शन नाही.... गाडी दारात!
त्याकाळी अगदीच निशाचर झालो होतो.. जस - जसा अंधार पडू लागायचा.. तस - तसं फ्रेश वाटु लागायचं! ऑफिसमध्येच ब्रेकफास्ट - डिनर मिळायचं.. चालणं - व्यायाम अशा प्रकारांना वेळच नसायचा. वरुन पार्ट्याही व्हायच्याच.. खाण्या - पिण्याची चांगलीच चंगळ असायची... चांगला ८३ किलो वजनाचा झालो होतो! मात्र डे-जॉबमध्ये आल्यानंतर, ट्रेक वगैरे करत - करत ती "चरबी" उतरवली. शिवाय "टेंशन" च्या नावाखाली म्हणा - बिड्या [सिगारेट म्हणु..?] फुकायचीही सवय जडली होती. कोणत्याही ऑफिसात असे "फुके" सर्वात आधी मित्र बनतात - माझा अनुभव आहे! काही लोकांना तर मी अगदी टाईम ठरवुन - उदा. रात्री ७.३०, ९.३०, १२.३० आणि मग शिफ्ट संपल्यावर..असं.. सिगारेट पिताना पाहिलंय. बर्‍याचदा यामध्ये मुलीही असायच्या!
शिफ्ट संपल्यानंतर बर्‍याचदा आम्ही स्वारगेट ला सकाळी - सकाळी चहा - पोहे खात असु.. कधी स्टेशनवरती चहा - क्रीमरोल - तर कधी तिथंच कमसम मध्ये! रात्री अशा कॉल-सेंटरच्या गाड्यांवर लक्ष ठेवणारेही काही लोक असायचे.. म्हणजे गाडीवाल्यांनी टॅक्स भरलाय की नाही ते तपासायला..! ड्रायवरला मात्र त्या लोकांच्या थांबायच्या जागा माहिती असायच्या.. कधी काळी सापडलाच तर आमचीही अ‍ॅक्शन - स्पीड - ड्रायव्हिंगची सफर व्हायची! शेवटच्या ड्रॉपला असलो कि त्या ड्रायव्हर बरोबर गप्पा मारणं हे अनिवार्य असायच... हो.. म्हणजे त्यानं जागं राहुन गाडी चालवावी म्हणुन.. कीती तरी वेळा त्याला चालु गाडीत - जागा केलाय!!
एकदा आमच्या गाडीच्या ड्रायवरनं सांगितलेला किस्सा फार मजेशिर होता. पुण्यात कॉल-सेंटरची नुकतीच सुरुवात झाली होती आणि हा गाडीत तीन मुली आणि एक मुलगा असे ड्रॉपसाठी चालले होते. रस्त्यात एक पोलिसानं हटकलं आणि विचारलं की एवढ्या रात्री कुठं चाललात? ड्रायवरनं सांगितलं की या लोकांना घरी सोडायला चाललाय. तर कुठुन आलात - काय करता वगैरे विचारल्यावर त्यातलीच एक मुलगी म्हणाली कि, आम्ही कॉल-सेंटरमध्ये काम करतो. बस्स तेवढंच ऐकलं आणि म्हणाले - "लाज नाही वाटत - तोंड वर करुन सांगायला - कॉल-सेंटर मध्ये काम करतो?".... झालं! त्या मुलीलाही कळालं की साहेबांचा काही - तरी "गैरसमज" झालाय.. मग त्यांना "कॉल-सेंटर - गर्ल्स" मधला फरक समजावता समजावता बिचारी स्वतःच रडायला लागली!
नाईट शिफ्टच्या काळात बरेच लोक "टेक्निकल - सपोर्ट" किंवा "बिझनेस डेव्हलपमेंट" या खात्यात असायचे. आमची - डेवलेपमेंट टीम - उगाच या सर्वात वेगळी दिसायची! बर्‍याचदा री-क्रीशन रुम/ कॅफेटारीयामध्ये या सपोर्ट आणि सेल्स वाल्याच्या गप्पा रंगायच्या. मुलीही अगदी मुलांप्रमाणे "काय चु** क्लायंट होता...".. "दिमाग की मा*** कर दी.."..."मेरी तो *** गयी" अशी वाक्ये अगदी बिंधास्त वापरायच्या! कधी - कधी कॉल करणारे किती टेक्निकल असतात यावर चर्चा व्हायची. उदा. टेक्निकल सपोर्ट वाल्यानं एकदा समोरच्या बाईला सांगितलं की "मॅम, प्लीज क्लिक - राईट क्लिक ऑन माय-कंप्युटर"... तर तिकडुन उत्तर आलं..."आर यु नट्स? हाऊ कॅन आय क्लिक ऑन योर कंप्युटर?".
या सपोर्ट आणि सेल्स मध्ये काम करणार्‍यांची नावंही अगदी विदेशी असायची. त्या देशातील नावाप्रमाणं, "आनंदचा - अ‍ॅन्डी", "गणेशचा - ग्लेन" तर "संदीपचा - सँडी" व्हायचा. ही नावं त्यांना एवढी घट्ट चिकटलेली असायची की त्यांना बर्‍याचदा त्यांच्या खर्‍या नावाचाही विसर पडायचा. पण फक्त नाव बदलुन वा इंग्लिश एक्सेंट मारुनही कधी - कधी तर त्यांच्या बोलण्यावरुन समोरचा ओळखायचा की हे लोक भारतातुन बोलताहेत. मग उगाचच ऑफिसचा पत्ता विचारणं, कसं यायचं यासारखे प्रश्न विचारले जायचे... आणि यात सापडला तर एक इंग्लिश शिवी झाडुन फोन ठेवुन द्यायचे.
नाईटशिफ्टच्या त्या सायकलचा एवढा जबरदस्त परीणाम - मनावर आणि शरीरावर झालेला कि, कधी शनिवारी बॅंकेत - बिल भरायला वगैरे गेलं तर त्या लोकांना काम करताना पाहुन विशेष वाटायचं... एवढ्या सकाळी/ दिवसा कसं काय काम करतात हे लोकं? त्या जवळ-जवळ तीन वर्षात बरंच काही मिस् झालं हे ही तितकच खरं! म्हणजे फॅमिली बरोबर सायंकाळी बाहेर जाणं.... सायंकाळचा एखादा सिनेमा.... मुलीबरोबर [वेदिका - त्यावेळी १ वर्षाची असेल ] खेळणं वगैरे.. वगैरे! कारण मी ज्यावेळी घरी यायचो, त्यावेळी ती झोपलेली असायची... आणि मी उठायचो, त्यावेळी तिच्या झोपायची वेळ असायची!
आता मात्र डे-जॉब मध्ये जावं असं वाटु लागलं होतं.. शिवाय त्यात आणखी एक भर पडली म्हणजे - एका ऑफिसवाल्यानं सांगितलं की त्याच्या एका मित्रानं तडका-फडकी राजीनामा दिला.. कारण... तर तो नेहमी फिरतीवरच असायचा - देश विदेश बरेच दिवस बाहेरच... मुलगा झाला.. पाहुन परत ऑनसाईट... त्या नंतर बर्‍याचदा येणं जाणं चालुच होतं... मुलाची आणि त्याची क्वचितच भेट व्ह्यायची - परत आला तर मुलांनच त्याला सांगितलं - "अंकल, पापा नही है...! " .. बिचारा.. समजुन चुकला - आपण काय मिस् केलं!
काही दिवसातच मीही डे जॉब शोधुन कल्टी.कॉम केलं... !
.... हम्म तर असं हे - नाईटशिफ्ट - कॉल सेंटर कथासार! मी अनुभवलेलं - पाहिलेलं - ऐकलेलं!
तर... डे-जॉब मध्ये येण्याच्या आधी जवळ - जवळ तीन वर्षं मी नाईट शिफ्ट केली. खरंतर माझ्या करीयरची सुरुवातच नाईट-शिफ्ट मध्ये - नेटवर्क इंजिनिअर म्हणुन - सुरुवात केली. त्यानंतरही डे जॉब आणि परत ३ वर्षे नाईट! त्यावेळी आमची शिफ्ट दुपारी ३.३० ते रात्री १२.३० अशी असायची.. मात्र १२.३० ऑफिसातुन सुटणं कधीच झालं नाही. बर्‍याचदा २.३० किंवा ३.३० च्या शेवटच्या ड्रॉपनं घरी यायचो... ४.३० पर्यंत घरी पोहोचायचो आणि मग निवांत झोप... अगदी दुपारी १२ वाजेपर्यंत! मग दिवसाची सुरुवात आणि परत ३.३० च्या शिफ्टसाठी तयार! नाईट शिफ्टमध्ये पिक-अप आणि ड्रॉप ही मला सर्वात आवडलेली सोय... उन्हाळा - हिवाळा किंवा पावसाळा.. अगदी टेंन्शन नाही.... गाडी दारात!
त्याकाळी अगदीच निशाचर झालो होतो.. जस - जसा अंधार पडू लागायचा.. तस - तसं फ्रेश वाटु लागायचं! ऑफिसमध्येच ब्रेकफास्ट - डिनर मिळायचं.. चालणं - व्यायाम अशा प्रकारांना वेळच नसायचा. वरुन पार्ट्याही व्हायच्याच.. खाण्या - पिण्याची चांगलीच चंगळ असायची... चांगला ८३ किलो वजनाचा झालो होतो! मात्र डे-जॉबमध्ये आल्यानंतर, ट्रेक वगैरे करत - करत ती "चरबी" उतरवली. शिवाय "टेंशन" च्या नावाखाली म्हणा - बिड्या [सिगारेट म्हणु..?] फुकायचीही सवय जडली होती. कोणत्याही ऑफिसात असे "फुके" सर्वात आधी मित्र बनतात - माझा अनुभव आहे! काही लोकांना तर मी अगदी टाईम ठरवुन - उदा. रात्री ७.३०, ९.३०, १२.३० आणि मग शिफ्ट संपल्यावर..असं.. सिगारेट पिताना पाहिलंय. बर्‍याचदा यामध्ये मुलीही असायच्या!
शिफ्ट संपल्यानंतर बर्‍याचदा आम्ही स्वारगेट ला सकाळी - सकाळी चहा - पोहे खात असु.. कधी स्टेशनवरती चहा - क्रीमरोल - तर कधी तिथंच कमसम मध्ये! रात्री अशा कॉल-सेंटरच्या गाड्यांवर लक्ष ठेवणारेही काही लोक असायचे.. म्हणजे गाडीवाल्यांनी टॅक्स भरलाय की नाही ते तपासायला..! ड्रायवरला मात्र त्या लोकांच्या थांबायच्या जागा माहिती असायच्या.. कधी काळी सापडलाच तर आमचीही अ‍ॅक्शन - स्पीड - ड्रायव्हिंगची सफर व्हायची! शेवटच्या ड्रॉपला असलो कि त्या ड्रायव्हर बरोबर गप्पा मारणं हे अनिवार्य असायच... हो.. म्हणजे त्यानं जागं राहुन गाडी चालवावी म्हणुन.. कीती तरी वेळा त्याला चालु गाडीत - जागा केलाय!!
एकदा आमच्या गाडीच्या ड्रायवरनं सांगितलेला किस्सा फार मजेशिर होता. पुण्यात कॉल-सेंटरची नुकतीच सुरुवात झाली होती आणि हा गाडीत तीन मुली आणि एक मुलगा असे ड्रॉपसाठी चालले होते. रस्त्यात एक पोलिसानं हटकलं आणि विचारलं की एवढ्या रात्री कुठं चाललात? ड्रायवरनं सांगितलं की या लोकांना घरी सोडायला चाललाय. तर कुठुन आलात - काय करता वगैरे विचारल्यावर त्यातलीच एक मुलगी म्हणाली कि, आम्ही कॉल-सेंटरमध्ये काम करतो. बस्स तेवढंच ऐकलं आणि म्हणाले - "लाज नाही वाटत - तोंड वर करुन सांगायला - कॉल-सेंटर मध्ये काम करतो?".... झालं! त्या मुलीलाही कळालं की साहेबांचा काही - तरी "गैरसमज" झालाय.. मग त्यांना "कॉल-सेंटर - गर्ल्स" मधला फरक समजावता समजावता बिचारी स्वतःच रडायला लागली!
नाईट शिफ्टच्या काळात बरेच लोक "टेक्निकल - सपोर्ट" किंवा "बिझनेस डेव्हलपमेंट" या खात्यात असायचे. आमची - डेवलेपमेंट टीम - उगाच या सर्वात वेगळी दिसायची! बर्‍याचदा री-क्रीशन रुम/ कॅफेटारीयामध्ये या सपोर्ट आणि सेल्स वाल्याच्या गप्पा रंगायच्या. मुलीही अगदी मुलांप्रमाणे "काय चु** क्लायंट होता...".. "दिमाग की मा*** कर दी.."..."मेरी तो *** गयी" अशी वाक्ये अगदी बिंधास्त वापरायच्या! कधी - कधी कॉल करणारे किती टेक्निकल असतात यावर चर्चा व्हायची. उदा. टेक्निकल सपोर्ट वाल्यानं एकदा समोरच्या बाईला सांगितलं की "मॅम, प्लीज क्लिक - राईट क्लिक ऑन माय-कंप्युटर"... तर तिकडुन उत्तर आलं..."आर यु नट्स? हाऊ कॅन आय क्लिक ऑन योर कंप्युटर?".
या सपोर्ट आणि सेल्स मध्ये काम करणार्‍यांची नावंही अगदी विदेशी असायची. त्या देशातील नावाप्रमाणं, "आनंदचा - अ‍ॅन्डी", "गणेशचा - ग्लेन" तर "संदीपचा - सँडी" व्हायचा. ही नावं त्यांना एवढी घट्ट चिकटलेली असायची की त्यांना बर्‍याचदा त्यांच्या खर्‍या नावाचाही विसर पडायचा. पण फक्त नाव बदलुन वा इंग्लिश एक्सेंट मारुनही कधी - कधी तर त्यांच्या बोलण्यावरुन समोरचा ओळखायचा की हे लोक भारतातुन बोलताहेत. मग उगाचच ऑफिसचा पत्ता विचारणं, कसं यायचं यासारखे प्रश्न विचारले जायचे... आणि यात सापडला तर एक इंग्लिश शिवी झाडुन फोन ठेवुन द्यायचे.
नाईटशिफ्टच्या त्या सायकलचा एवढा जबरदस्त परीणाम - मनावर आणि शरीरावर झालेला कि, कधी शनिवारी बॅंकेत - बिल भरायला वगैरे गेलं तर त्या लोकांना काम करताना पाहुन विशेष वाटायचं... एवढ्या सकाळी/ दिवसा कसं काय काम करतात हे लोकं? त्या जवळ-जवळ तीन वर्षात बरंच काही मिस् झालं हे ही तितकच खरं! म्हणजे फॅमिली बरोबर सायंकाळी बाहेर जाणं.... सायंकाळचा एखादा सिनेमा.... मुलीबरोबर [वेदिका - त्यावेळी १ वर्षाची असेल ] खेळणं वगैरे.. वगैरे! कारण मी ज्यावेळी घरी यायचो, त्यावेळी ती झोपलेली असायची... आणि मी उठायचो, त्यावेळी तिच्या झोपायची वेळ असायची!
आता मात्र डे-जॉब मध्ये जावं असं वाटु लागलं होतं.. शिवाय त्यात आणखी एक भर पडली म्हणजे - एका ऑफिसवाल्यानं सांगितलं की त्याच्या एका मित्रानं तडका-फडकी राजीनामा दिला.. कारण... तर तो नेहमी फिरतीवरच असायचा - देश विदेश बरेच दिवस बाहेरच... मुलगा झाला.. पाहुन परत ऑनसाईट... त्या नंतर बर्‍याचदा येणं जाणं चालुच होतं... मुलाची आणि त्याची क्वचितच भेट व्ह्यायची - परत आला तर मुलांनच त्याला सांगितलं - "अंकल, पापा नही है...! " .. बिचारा.. समजुन चुकला - आपण काय मिस् केलं!
काही दिवसातच मीही डे जॉब शोधुन कल्टी.कॉम केलं... !
.... हम्म तर असं हे - नाईटशिफ्ट - कॉल सेंटर कथासार! मी अनुभवलेलं - पाहिलेलं - ऐकलेलं!
Thursday 15 July 2010
एपिक - अँटीवायरस सहित पहिला भारतीय ब्राऊजर!
जसं:
१. सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे - इनबिल्ट अ‍ॅन्टीवायरस! "ई-सेट अँटीवायरस" स्पायवेअर आणि स्पॅमसाठी तुमचा पी.सी. / फोल्डर स्कॅन करु शकता!
२. बातम्या: चालु घडामोडी व ताज्या बातम्यासाठी एका क्लिक मध्ये - आपण आय.बी.एन. लाईव्ह, एन्.डी.टी.व्ही, रीडीफ यांच्यावरील बातम्या तुम्ही - कोणत्याही संकेतस्थळावर न जाता, ब्राऊजरच्याच एका - डाव्या - भागात पाहु शकता.
३. भारतीय भाषांसाठी खास टायपिंगची सोय. आता त्यासाठी कोणतही सॉप्टवेअर इंस्टॉल करावं लागणार नाही! अक्षरांच्या सजावटीसाठी "रायटर" म्हणुन एक वेगळाच एडिटर आहे. ईंडिक मध्ये टाईप केलेले लेखन तुम्ही रायटरमध्ये पाठवुन तिथं त्याची सजावट - रंगरंगोटी करु शकता किंवा सरळ "सेव" करु शकता.
४. बर्‍याच अंशी सोशल नेटवर्कींगसाठी वापर - मात्र हे नेटवर्क बहुतांशी रोजच्याच वापरातलं - जसं - फेसबुक, ट्विटर, ऑर्कुट, जी-मेल, याहु-मेल या खात्यांना ब्राऊजरच्या बाजुच्याच बार मध्ये तुम्ही चालु ठेवु शकता.
५. शिवाय काही कामाच्या गोष्टींची नोंद - टु डु, टायमर - अलार्म, युट्युब, मॅप्स, नोकरी, प्रवास, गेम्स आणि काही डेटा बॅक-अप या सारख्या गोष्टी एका क्लिकवर उपलब्ध.
६. स्निपेट्स मध्ये - कामाचं काही टेक्स्ट - नोट कॉपी करुन ठेवता येते.
७. फायरफॉक्स - प्रमाणेच बाकीच्या सोयी - जसं टॅब्स, वेगवेगळ्या थीम्स वगैरे - वगैरे. मात्र एपिकमध्ये तुम्ही बॅकग्राऊंड ग्राफिक्स/ फोटोही ठेवु शकता!
... तर आता वापराबद्दल बोलु -
पहिली बाजु:
१. वापर आणि हाताळणी अगदीच फायरफॉक्ससारखी असल्याने वापर अगदीच सोपा म्हणता येईल.
२. नेहमीच ईटरनेटच्या समोर असणारे/ बातम्या आणि सोशल नेटवर्कवर वारंवार भेट देणारे यांच्यासाठी हा ब्राऊजर पर्वणीच वाटेल.
दुसरी बाजु:
१. टेक्निकली मला आवडलेलं फीचर म्हणजे फाईल बॅक-अप - गुगल डॉक्स वर तुम्ही इथुन तुमच्या फाईल्स चढवु शकता!
२. याशिवाय - "एपिक अ‍ॅप्स" मध्ये असलेल्या भरगछ काही अ‍ॅप्लिकेशन्सपैकी काहे अ‍ॅप्लिकेशन्स - जसं
"गेम्स" - मिळालेला अगदी थोडा वेळ वापरुन एखादी छोटी गेम खेळुन फ्रेश होता येतं.
"शॉपिंग" - स्कायमॉल, डेल अशा डिपार्ट्समेंट्सवर चालु असलेल्या खरेदीच्या ऑफर्स पटकन पाहता येतात.
"सोशल नेटवर्किंग" - यामध्ये "आइबिबो" किंवा "बिग अड्डा" पासुन "ट्विटर" ची वेगवेगळी अ‍ॅप्लिकेशन्स, ते फोटो साठवण करणारी पिकासा - फ्लिकर पर्यंत आणि जी-टॉक पासुन याहुपर्यंत सारे मेसेंजर्स!
३. फक्त "फ्री-अँटीवायरस" आहे म्हणुन किंवा बातम्या पाहणे वा लेखन करणे या सोयीसाठी मी वैयक्तिकरीत्या तरी वापर करणार नाही. कारण जर माझ्याकडे वेळ असेल तर मी त्या त्या संकेतस्थळावर जाऊन सविस्तर बातमी वाचेन वा माझ्याकडे असलेल्या सॉप्टवेअरमध्ये - बरहा वगैरे - टाईप करीन. शिवाय एक "फ्री-अँटीवायरस" मिळतं म्हणुन त्यावर विसंबुनही राहणार नाही. कारण माझ्याकडे खरेदी केलेलं मॅकअफी आहेच!
आता अशा सोयी असणारा "फ्लॉक" हा ब्राऊजर आधीपासुन चांगलाच वापरात आहे. त्यातील ब्लॉगिंग, सोशल नेटवर्कींग, फीड रीडर हे फिचर्स अधिक चांगले आहेत. एकंदरीत मला वाटतं - सोशल नेटवर्किंग वाल्यांसाठी हा ब्राऊजर आहे! वरती दिलेल्या फिचर्समध्ये तुम्हाला एखादं फिचर आवडलं तर तुम्हीही एक "क्विक टेस्ट" करु शकता. मी माझ्या खास ब्राऊजर्स साठी असणार्‍या ऑफिसच्या मशिनवरती एपिक इंस्टॉल केलाय. मात्र माझ्या पर्सनल मशिनवर येण्यासाठी त्याला आणखी काही सॉलिड आणि युनिक फिचर्स आणावे लागतील. तोपर्यंत - फायरफॉक्स - रॉक्स!
Sunday 13 June 2010
महाराष्ट्र देशा...
माझा महाराष्ट्र म्हणजे नक्की काय?
- इतर प्रांतांना फक्त भूगोल आहे. महाराष्ट्राला भूगोलाबरोबर इतिहासही आहे. म्हणुन हे महाराष्ट्र!
आत्ताच पुस्तक हातात पडलंय.. अजुन पुर्ण वाचलं नाही.. मात्र उघडुन एक "झलक" मारलीय. त्यानुसार, या पुस्तकातील फोटो खालील विभागात विभागले आहेत.
कणखर देशा: सह्याद्रीच्या दर्‍याखोर्‍यातील - गड किल्ल्यांची फोटोगिरी.
पवित्र देशा: विविध देव-देवतांची, साधु-संतांची ही महाराष्ट्र भुमी!
दगडांच्या देशा: काळ्या पाषाणात कोरलेली लेणी, गुंफा यांचं हवाई दर्शन.
जीवन रेषा: जीवनाला जोडणार्‍या नद्या आणि रस्ते.
मुंबा आईच्या देशा: खास मुंबईचे फोटो.
अदभुत देशा: काही अद्भुत अशी फोटोगिरी.
मंडळी - आपल्या संग्रही बरीच पुस्तकं असतील.. असावीत. मात्र त्यात "महाराष्ट्र देशा" ची प्रत जरुर असावी... महाराष्ट्राचं असं हवाई दर्शन घडणं कदाचित प्रत्येकाच्या नशिबी नसेलही - मात्र या पुस्तकाच्या रुपानं आम्हांपर्यंत आमचा देश पोहचविल्या बद्दल उद्धवजींचे अनेक आभार!
माहिती:
नावः महाराष्ट्र देशा - उद्धव ठाकरे
प्रकाशक: प्रबोधन प्रकाशन, मुंबई
मुल्यः रु. १००/-
खरेदी: ऑनलाईन = सह्याद्री बुक्स शिवाय "रसिक साहित्य" किंवा "ठक्कर्स बुक बँक" डेक्कनला मिळेल!
ता.क. पुस्तकं ऑफिसपोच केल्याबद्दल - खास आभार - जयेश जोगळेकर - [जज्जो]
Wednesday 9 June 2010
मीच का?
- एका भिकार कंपनीचे शेअर्स घेण्यासाठी वारंवार मेसेजेस येताहेत. मेसेज तोच... मात्र दर वेळी नविन नावानं...न थकता.... मला वाटतं हा उगाचच पैसे वाया घालवतोय.. त्या कंपनीचे शेअर्स कुणी घेत नाही आणि हा असे मेसेज वर पैसे उधळतोय... कंपनी गाशा गुंडाळणार दसतयं?
- "वर्क फ्रॉम होम" वाल्यांचे मेसेजेस - अहो इथं घरीच्यांसाठी वेळ नाही आणि त्यातही घरुन काम म्हणे! - अरे मेड्म... नही होना... बिल्कुल नही होना!
- आता.. "डु नॉट डिस्टर्ब" या सेवेला नंबर नोंदवुन जवळ - जवळ तीन वर्षं झालीत. पण आपल्याकडं ही सोय कुणी मनावर घेईल असं दिसत नाही. मोबाईल कंपनीला तक्रार करुनही काहीच फायदा नाही... तक्रार निवारणासाठी म्हणे ४० दिवस... काय करणार - कसं करणार तर म्हणे - पुन्हा एकदा "डु नॉट डिस्टर्ब" रजिस्टर करणार... आणि मेसेज पाठवणार्‍यावर तक्रार करणार - म्हणे ५०० रु. दंड होईल. मी म्हटलं ठिक आहे... मला पैसे कधी मिळणार - तर म्हणे - पैसे तुम्हाला नाही - आम्हाला मिळणार!! वा रे वा - डोकं दुखी निस्तरायची आम्ही - आणि तुम्ही मात्र डॉक्टर बनुन पैसे घ्यायचे.... झका..स!
- महान 'आय.सी.आय.सी.आय.' वाले पैसे "डेबिट" झाले की "क्रेडीटेड" म्हणुन एस.एम.एस. पाठवतात. फोन करुन विचारलं तर म्हणे - इग्नोर करा. अरे वा.. असं कसं इग्नोर करा. रात्री १ वा. मेसेज मिळतो - मी झोपेतुन उठुन वाचतो. सकाळी फोन करतो - आणि वरुन उत्तर काय.. तर मेसेज इग्नोर करा!
- "ए.बी.एन. एम्रो"- आता आर.बी.एस. - च्या लोकांनी घरच्या पत्त्यामध्ये घोडचुक करुन ठेवली.. Undri च्या जागी Undir असा पत्ता लिहुन त्यांची पत्रं पाठवताहेत. 'प्रोफेशन कुरीअर्सवाले' घर न शोधताच किंवा फोन न करताच "पार्टी शिफ्टेड" असं लिहुन कुरिअर परत पाठवताहेत. मग पुन्हा मुंबई ऑफिसातुन फोन करुन विचारतात - नवीन पत्ता काय?
- एक्सिस बँक वाल्यांनी -लकी क्लायंटचं गाजर दाखवुन क्रेडीट कार्डसाठी नाव नोंदवुन घेतलं... वेरीफिकेशनच्या वेळीच ऑफिस शिप्ट झालं आणि कार्ड नाकारण्यात आलं. त्या फोन करणार्‍या पोरीचं "टार्गेट" पुर्ण व्हावं म्हणुन मी कार्डाला हो म्हणालो...आता त्यांच्याच कार्डाला काय सोनं लागलं नव्हतं पण उगाच मनात राहुन गेलं की बँकेला आपण "खोटी माहिती दिली" असं वाटु नये - म्हणुन सविस्तर मेल लिहिला... तर म्हणे - ऑफिसच्या पत्रावर - सध्याचा पत्ता लिहुन पाठवा. पाठवला. आता म्हणे - ऑफिशियल इ-मेल वरुन मेल पाठवा.. तुमच्या **** ! एक तर तुम्हीच फोन करुन कार्ड घ्या - घ्या म्हणुन भिक मागता - काही कागदपत्रं लागणार नाही म्हणता आणि आता वरुन ही सोंगं काय?
बाय द वे - युनिनॉर चं कार्ड घ्यावं म्हणत... बघु माझा नंबर येतो का?... च्यायला.... वैतागलोय हो....फुकटची **** [झंजट!] नुसती!
Tuesday 18 May 2010
आम्ही अशा देशात राहतो...
मित्राने पाठवलेल्या इंग्रजी ई-मेलचा मराठी अनुवाद...
आम्ही अशा देशात राहतो:
..... तरीसुध्दा ...... माझे माझ्या देशावर प्रेम आहे!
आम्ही अशा देशात राहतो:
- जिथं पोलिस आणि रुग्णवाहिकेपेक्षाही लवकर तुमच्या घरी "पिझ्झा" पोह्चतो,
- जिथं वाहन कर्ज ५% तर शैक्षणिक कर्ज १२% नी मिळतं,
- जिथं तांदुळ ४० रु. किलो तर "सिमकार्ड" मोफत मिळतं,
- जिथं एक लखपती लाखो रुपये देवुन क्रिकेटचा संघ विकत घेतो, मात्र तीच रक्कम दान नाही करत,
- जिथं पायात घालायच्या चपला/ बुटं वातानुकुलित दुकानात विकली जातात तर पोटात घालायच्या पालेभाज्या उघड्या रस्त्यावर विकल्या जातात,
- जिथं प्रत्येकाला प्रसिध्दी हवी आहे, मात्र त्यासाठी कुणी सत्-मार्ग अवलंबण्यास तयार नाही,
- जिथं लिंबाच्या पेयात कृत्रिम स्वाद मिळवला जातो, मात्र भांडी धुण्याचा साबणात अस्सल लिंबु असतं,
- जिथं चहाच्या टपरीवर लोक "बालमजुरी" वरच्या वर्तमान पत्रातील बातम्यांवर चर्चा करतात - म्हणतात "यार, बाल-मजुरी करवणार्‍यांना फासावर लटकवलं पाहिजे" .... आणि नंतर आवाज देतात...."छोटु.... दोन चहा घेऊन ये...!"
..... तरीसुध्दा ...... माझे माझ्या देशावर प्रेम आहे!
Tuesday 30 March 2010
सारेच म्हणतात 'चेपेन - चेपेन'....
च्यायला [...शिवी असो वा नसो!].... वैताग आलाय नुसता.... नाही तर काय? किती दिवस झाले, एखादी पोस्ट लिहिन म्हणतोय.. पण कामाच्या *** घो! हो.. तुम्ही म्हणाल आता पोस्ट लिहायला तसा किती वेळ लागतो.. खरंय हो.. पण 'कंटाळा' नावाचाही एक प्रकार असतो... सगळ्यांकडेच.. कमी - जास्त प्रमाणात!
हां.. तर काय म्हणत होतो... ते - चेपेन - चेपेन.... आता हेच बघा ना:
काल त्या महान आय.सी.आय.सी.आय. बँकेने ई.सी.एस. न क्लिअर झाल्याने २७६ रु. [२५० + टॅक्स]चा चुना लावला. पण २५० रु. दंड जरा[?] जास्तच नाही का होत... आम्ही काय मुद्दामुन असं करतो काय?. तिकडे एच.डी.एफ.सी. ने ही १००रु. जास्त लावुन ई.एम्.आय. घेतला. लाईट-बिल चे "ऑटो - पे" मधेच उद्भवलं आणि होम-लोनच्या ई.सी.एस.ला काही रुपये कमी पडले. कदाचित वरती जेवढा दंड भरावा लागला ना.. तेवढेच असतील. च्यायला... चेपा - चेपा!
मार्च एंड आहे... जरां बँकानीही समजुन घ्यायला पाहिजे नां... पण असं कसं... बँक काय आमच्या 'बा'ची नाही... झालं... दंड भरला... शिवाय आता 'क्रेडीट हिस्टरी'वर ही ठपका लावला असेल या महान लोकांनी! चेपा - चेपा!
आणि आज सकाळी.. सोलापुर रोडवरुन एक महाशय - आपल्या टुकार [हो.. टुकारच.. नाहीतर काय एच.डी. म्हणु?] बाईकवर बायको आणि पुढं पोरगा बसवुन मस्त - सायकल ट्रॅक वरुन निघाले. पुढच्या चौकात मी डाव्या बाजुला - इंडिकेटर लावुन - वळत होतो - तर हे साहेब सरळ जाण्यासाठी अगदी समोर च आले. मीच थांबलो.. म्हटलं उगाच चिरडायला नको... तर हे अतिशहाणे - माझ्याकडेच अगदी खुन्नस खाऊन बघु लागले... बापरे... मी तर जाम घाबरलो... याचे डोळे फुटले - बिटले तर!! एक तर काडी पैलवान.. च्यायला एक ठोसा दिला तर होत्याचा नव्हता व्हायचा.. मागे बायको असली की अशांना जरा जास्तच जोर येतो... त्यात 'वहिणीसाहेब' तर दुर गेल्यावरही मोठे डोळे करुन अगदी 'प्रेमाणे' पहात होत्या... जणु म्हणतच होत्या - चेपा - चेपा!
अहो, महाराणी सायबा, जरा आपल्या सायबांनाच सांगा - "कारभारी दमानं..." एक तर बिगर हेल्मेट... त्यात सायकल ट्रॅक वरुन.. आणि त्यातल्या त्यात - डावीकडे वळणार्‍या वाहणांना न पाहता जणु सारे - सरळच निघालेत या तोर्‍यात निघालेत! मी आपला उगाचच स्वतःला समजावत होतो - "मामु... शांत! अंदर के शैतान को मत जगाव.. शांत बुलेटधारी... शांत...!"
हे एकच नाही... असे बरेच किस्से रोजच पाहतो... काही वेळा तर अगदी पॅरलल गाडी चालवत जाणारे यार - दोस्तही दिसतात. असे हे लोक... पण एक आहे... असे लोक त्यांच्या मित्रांमध्ये आवडते असतात... मलाही आवडतात... काही दिवसांनी ते इतरांचेही आवडते होतात.... आणि मग शेवटी 'देवाचेही आवडते' होतात.... आमच्यासारखे फक्त नाममात्र - कारणमात्र होतात!
स्वाहा!
हां.. तर काय म्हणत होतो... ते - चेपेन - चेपेन.... आता हेच बघा ना:
काल त्या महान आय.सी.आय.सी.आय. बँकेने ई.सी.एस. न क्लिअर झाल्याने २७६ रु. [२५० + टॅक्स]चा चुना लावला. पण २५० रु. दंड जरा[?] जास्तच नाही का होत... आम्ही काय मुद्दामुन असं करतो काय?. तिकडे एच.डी.एफ.सी. ने ही १००रु. जास्त लावुन ई.एम्.आय. घेतला. लाईट-बिल चे "ऑटो - पे" मधेच उद्भवलं आणि होम-लोनच्या ई.सी.एस.ला काही रुपये कमी पडले. कदाचित वरती जेवढा दंड भरावा लागला ना.. तेवढेच असतील. च्यायला... चेपा - चेपा!
मार्च एंड आहे... जरां बँकानीही समजुन घ्यायला पाहिजे नां... पण असं कसं... बँक काय आमच्या 'बा'ची नाही... झालं... दंड भरला... शिवाय आता 'क्रेडीट हिस्टरी'वर ही ठपका लावला असेल या महान लोकांनी! चेपा - चेपा!
आणि आज सकाळी.. सोलापुर रोडवरुन एक महाशय - आपल्या टुकार [हो.. टुकारच.. नाहीतर काय एच.डी. म्हणु?] बाईकवर बायको आणि पुढं पोरगा बसवुन मस्त - सायकल ट्रॅक वरुन निघाले. पुढच्या चौकात मी डाव्या बाजुला - इंडिकेटर लावुन - वळत होतो - तर हे साहेब सरळ जाण्यासाठी अगदी समोर च आले. मीच थांबलो.. म्हटलं उगाच चिरडायला नको... तर हे अतिशहाणे - माझ्याकडेच अगदी खुन्नस खाऊन बघु लागले... बापरे... मी तर जाम घाबरलो... याचे डोळे फुटले - बिटले तर!! एक तर काडी पैलवान.. च्यायला एक ठोसा दिला तर होत्याचा नव्हता व्हायचा.. मागे बायको असली की अशांना जरा जास्तच जोर येतो... त्यात 'वहिणीसाहेब' तर दुर गेल्यावरही मोठे डोळे करुन अगदी 'प्रेमाणे' पहात होत्या... जणु म्हणतच होत्या - चेपा - चेपा!
अहो, महाराणी सायबा, जरा आपल्या सायबांनाच सांगा - "कारभारी दमानं..." एक तर बिगर हेल्मेट... त्यात सायकल ट्रॅक वरुन.. आणि त्यातल्या त्यात - डावीकडे वळणार्‍या वाहणांना न पाहता जणु सारे - सरळच निघालेत या तोर्‍यात निघालेत! मी आपला उगाचच स्वतःला समजावत होतो - "मामु... शांत! अंदर के शैतान को मत जगाव.. शांत बुलेटधारी... शांत...!"
हे एकच नाही... असे बरेच किस्से रोजच पाहतो... काही वेळा तर अगदी पॅरलल गाडी चालवत जाणारे यार - दोस्तही दिसतात. असे हे लोक... पण एक आहे... असे लोक त्यांच्या मित्रांमध्ये आवडते असतात... मलाही आवडतात... काही दिवसांनी ते इतरांचेही आवडते होतात.... आणि मग शेवटी 'देवाचेही आवडते' होतात.... आमच्यासारखे फक्त नाममात्र - कारणमात्र होतात!
स्वाहा!
Wednesday 17 March 2010
आयुष्याच्या या सोनेरी काळात परत जाता आलं तर..
फार दिवसांपुर्वी एका मित्राची अशीच आशयाची इंग्रजी मेल आली होती. आज एका मित्राचा एस.एम.एस. आला. म्हटलं.. हेच मराठीत लिहुन बघावं... आठवणींना भावनांचा बांध घालण्याचा प्रयत्न!
... जेंव्हा "निष्पापपणा" हा स्वाभाविक असायचा...
... जेंव्हा "पिणे" म्हणजे फक्त रसना असंच माहित होतं...
... जेंव्हा "बाबा" हे एकमेव हिरो वाटायचे..
... जेंव्हा "प्रेम" म्हणजे आईची ती मिठी/ झप्पी असंच माहित होतं...
... जेंव्हा "बाबांचे खांदे" म्हणजे जगातील सर्वात उंच गोष्ट वाटायची...
... जेंव्हा "वाईट - शत्रु" म्हणजे आपली खट्याळ भावंडं वाटायची...
... जेंव्हा "ड्रामा" फक्त नाटकातच होतो असं वाटायचं...
... जेंव्हा "वाया गेला" असं कुणी म्हणायचं तेंव्हा "वेळ" हेच अभिप्रेत असायचं...
... जेंव्हा "औषध" म्हणजे फक्त खोकल्यावरच असतं असं वाटायचं...
... जेंव्हा "तोडा - तोडी" व्ह्यायची ती फक्त खेळण्यांची...
... जेंव्हा "दुखणारी गोष्ट" म्हणजे ते फुटलेले गुडघे असायचे...
... जेंव्हा "गुडबाय" फक्त उद्यापर्यंत असायचा...
... जेंव्हा "गेटींग हाय" म्हणजे झुल्यावर/ झोक्यावर झुलणे असंच माहित होतं...
... जेंव्हा "युद्ध - लढती" फक्त खेळातच असतात असं वाटायचं...
आयुष्य कीती सरळ - सोप्पं होतं... आणि - मला मोठं व्हायचं होतं!
[ मुळ लेखक - कवी: अनामिक ]
... जेंव्हा "निष्पापपणा" हा स्वाभाविक असायचा...
... जेंव्हा "पिणे" म्हणजे फक्त रसना असंच माहित होतं...
... जेंव्हा "बाबा" हे एकमेव हिरो वाटायचे..
... जेंव्हा "प्रेम" म्हणजे आईची ती मिठी/ झप्पी असंच माहित होतं...
... जेंव्हा "बाबांचे खांदे" म्हणजे जगातील सर्वात उंच गोष्ट वाटायची...
... जेंव्हा "वाईट - शत्रु" म्हणजे आपली खट्याळ भावंडं वाटायची...
... जेंव्हा "ड्रामा" फक्त नाटकातच होतो असं वाटायचं...
... जेंव्हा "वाया गेला" असं कुणी म्हणायचं तेंव्हा "वेळ" हेच अभिप्रेत असायचं...
... जेंव्हा "औषध" म्हणजे फक्त खोकल्यावरच असतं असं वाटायचं...
... जेंव्हा "तोडा - तोडी" व्ह्यायची ती फक्त खेळण्यांची...
... जेंव्हा "दुखणारी गोष्ट" म्हणजे ते फुटलेले गुडघे असायचे...
... जेंव्हा "गुडबाय" फक्त उद्यापर्यंत असायचा...
... जेंव्हा "गेटींग हाय" म्हणजे झुल्यावर/ झोक्यावर झुलणे असंच माहित होतं...
... जेंव्हा "युद्ध - लढती" फक्त खेळातच असतात असं वाटायचं...
आयुष्य कीती सरळ - सोप्पं होतं... आणि - मला मोठं व्हायचं होतं!
[ मुळ लेखक - कवी: अनामिक ]
Monday 15 March 2010
माणसांतले मैत्र वाढवा - सुरुवात आजच...गुढीपाडवा !
आधी वंदूया लंबोदरा, नमुया प्रभाती दिनकरा
सर्वधारीनाम संवत्सरा, शुभारंभ नववर्षजागरा !
जुन्यातले नवे ठेवुन,सर्वांगी नवपालवी लेऊन
नव्याची ओढ सनातन, पुरवो हे वर्ष नूतन !
साडेतीन मुहुर्तांपैकी एक, गुढीपाडवा सण सुरेख
या मंगलदिनी काही एक, शुभकार्य अवश्य करावे..
येत्या वर्षी नवीन घडूद्या , टाकाऊ ते सारे झडूद्या
मंगलवार्ता कानी पडूद्या , गुढी यशाची नवी चढूद्या.
नववर्षी इतिहास घडवा, कर्तॄत्त्वाचे इमले चढवा
माणसांतले मैत्र वाढवा- सुरुवात आजच...गुढीपाडवा !
Sunday 14 March 2010
ब्लॉगर टेंप्लेट डिझायनरः ब्लॉगरची नवी सुविधा!
मला वाटतं .... स्वत:चा ब्लॉग असणं आणि त्यांचं डिझाईन स्वत: केलेलं [ कमीत - कमी कस्टमायझेशन तरी ] - ही आता अभिमानाची गोष्ट झालीय. इतर ब्लॉग्ज मध्ये आपला ब्लॉग उठुन दिसण्यासाठी आपण [किमान, मी तरी!] काय काय करतो.. पैकीच एक म्हणजे जरा हटके - डिझाईन. बर्‍याच जणांचा ब्लॉगचं टेंप्लेट बदलण्याचा विचार असतो..
मात्र 'आपलं लेखन गेलं तर..?' किंवा 'जोडलेली विजेट्स गेली तर..?' असे अनेक प्रश्न असतात. मला आठवतय 'भाग्यश्री' [भानस] ने एकदा मला असंच विचारलं होतं.... साहजिक आहे.. ! असो.. मुद्दा हा आहे की - आपण आता आपल्या ब्लॉगरवरील ब्लॉगचं डिझाईन अगदी सोप्या पद्धतीनं - आरामात बदलु शकतो.... कसं - हे पहा!
१. ब्लॉगरच्या ड्रॉप्ट या सेवेला लॉगिन करा. घाबरु नका - हे संकेतस्थळ ब्लॉगरचेच आहे. मात्र नविन - प्रायोगिक असणारे बदल याठीकाणी दिले जातात.
२. "लेआउट" या टॅबवार क्लिक करा आणि पहा - शेवट्ची टॅब "टेम्प्लेट डिझायनर" अशी दिलेल.
३. त्यावर क्लिक करा आणि तयार व्हा - आपल्या ब्लॉगला एक नवं रुप देण्यासाठी.
नविन "टेम्प्लेट डिझायनर" या पानावर तुम्हाला मुख्य अशी चार/ पाच डिझाइन दिसतील व प्रत्येकी २-३ अशी मिळुन एकंदरीत १५ नविन डिझाइन्स मधुन तुम्हाला तुमच्या ब्लॉगचं रुप बदलता येईल. यामध्ये बॅकग्राउंड इमेज ते अक्षरांचा रंग या पर्यंत बरंच काही बदलता येईल... आणि तेही तुमचे विजेट - मुख्य कोड किंवा लेखन यामध्ये कोणताही बदल न होता!
सहीच ना....? तर मग बघा एक प्रयत्न करुन!
[ग्राफिक्सः साभार - ब्लॉगर बझ्]
मात्र 'आपलं लेखन गेलं तर..?' किंवा 'जोडलेली विजेट्स गेली तर..?' असे अनेक प्रश्न असतात. मला आठवतय 'भाग्यश्री' [भानस] ने एकदा मला असंच विचारलं होतं.... साहजिक आहे.. ! असो.. मुद्दा हा आहे की - आपण आता आपल्या ब्लॉगरवरील ब्लॉगचं डिझाईन अगदी सोप्या पद्धतीनं - आरामात बदलु शकतो.... कसं - हे पहा!
१. ब्लॉगरच्या ड्रॉप्ट या सेवेला लॉगिन करा. घाबरु नका - हे संकेतस्थळ ब्लॉगरचेच आहे. मात्र नविन - प्रायोगिक असणारे बदल याठीकाणी दिले जातात.
२. "लेआउट" या टॅबवार क्लिक करा आणि पहा - शेवट्ची टॅब "टेम्प्लेट डिझायनर" अशी दिलेल.
३. त्यावर क्लिक करा आणि तयार व्हा - आपल्या ब्लॉगला एक नवं रुप देण्यासाठी.
नविन "टेम्प्लेट डिझायनर" या पानावर तुम्हाला मुख्य अशी चार/ पाच डिझाइन दिसतील व प्रत्येकी २-३ अशी मिळुन एकंदरीत १५ नविन डिझाइन्स मधुन तुम्हाला तुमच्या ब्लॉगचं रुप बदलता येईल. यामध्ये बॅकग्राउंड इमेज ते अक्षरांचा रंग या पर्यंत बरंच काही बदलता येईल... आणि तेही तुमचे विजेट - मुख्य कोड किंवा लेखन यामध्ये कोणताही बदल न होता!
सहीच ना....? तर मग बघा एक प्रयत्न करुन!
[ग्राफिक्सः साभार - ब्लॉगर बझ्]
Thursday 11 March 2010
